Ik geef (niet zomaar) uitleg aan onze #kleinefilosoof
Soms vraag ik me af waarom dingen gebeuren. Waarom mensen zeggen dat je alleen positief mag denken… Waarom jongens niet mogen huilen en meisjes van roze moeten houden en niet in bomen mogen klimmen…
Het klinkt misschien banaal… en zeker niet iedereen denkt er zo over maar toch.Maar hé
Ik zie zo veel mensen die te horen krijgen dat als je maar positief denkt dat je er dan wel komt. MAAR HÉ…. je kunt niet alleen wandelen op zonnige dagen.
Waar is het ‘laat er zijn wat er is’ gebleven? Mag iemand naast blij en positief boos of verdrietig zijn tussendoor?
Jongens
Jongens moeten sterk zijn en ik hoor hoe vaker hoe meer dat je gewoon een klap mag uitdelen en niet zo flauw moet doen. Maar he…. jongens worden later mannen en ook die mogen huilen, ook die mogen voelen en leven, ze moeten niet vechten (als ze dat niet willen) en mogen ook gewoon even in de put zitten want ook jongens kunnen niet alleen maar leven op zonnige dagen wel?
Meisjes
En dan de meisjes, ja de meisjes waarom is roze hun kleur? Waarom niet blauw of groen of oranje met groene bolletjes?
Waarom zijn poppen het symbool voor meisjes en niet de legoblokjes? Wanneer gaan we inzien dat rokjes niet handig zijn als je in bomen wilt klimmen en dat als het wel lukt dat het ok is als er eens een scheur in komt en je daar niet boos om hoeft te worden…
Hokjes
En ja, ik weet het ook hier in mijn tekst zullen vast en zeker dingen staan die nog een upgrade kunnen gebruiken…
Ook ik denk soms (per ongeluk en zonder dat ik het door heb) in hokjes.
Want het is nu eenmaal zo dat we steeds maar met hokjes bezig zijn. Alles stoppen we in vakjes met veel regeltjes… en dingen die NIET mogen in plaats van WEL. We vertellen waar iemand NIET goed in is en wat hij beter kan doen. In plaats van waar hij al goed mee bezig is en waar wellicht nog een verbeterpuntje is….
Ik probeer dagelijks te kijken hoe ik ‘niet in hokjes’ kan denken… ofwel… zonder hokjes… zonder regeltjes… maar dat gaat niet altijd, soms schept het ook gewoon duidelijkheid (maar waar ligt dan die grens)?
Het mag…
En toch ben ik mega super blij… dat ik onze kinderen kan laten zien dat het mag (dat niet in hokjes denken… hoewel ik ook beperkt ben natuurlijk…
(Je kunt nu eenmaal niet zeggen tegen je kind: nee hoor schat, je hoeft niet naar school ….. of …. nee hoor lieverd… later hoef je niet te werken het komt wel aanwaaien, gewoon positief denken, ze zien je aankomen).
En toch… zijn het de kleine dingen die het doen, die verschil maken en die er voor zorgen dat we onze kinderen zo veel mogelijk op een open manier naar de wereld laten kijken zodat het volwassenen worden die dat ook kunnen doen.
Bij mij begint dat bij het niet (direct) beantwoorden van vragen. Bij de meeste vragen die ik van onze kinderen krijg vraag ik eerst: ‘Wat denk je zelf’?
Als de vraag komt: Waarom mag dat meisje niet in die boom klimmen (uit het leven gegrepen vraag trouwens). Dan vraag ik eerst: Waarom denk jij dat ze dat niet mag?
Waarom?
Zo keek onze #kleinefiloof nog eens goed naar het tafreel en zie: ‘Ik denk dat haar mama niet wil dat haar mooie kleren vies worden.’
-> Ik denk dat hij het juist had, het was namelijk een bruidsmeisje 😉 .
Maar daar gaat het dan even niet om in dit geval… onze zoon kan de meest wonderlijke vragen stellen en ik weet niet altijd het antwoord. Ik hoef als ouder niet altijd het antwoord te voorzien. Ik ben een gids in het leven van mijn zoon, een ’tourgide’ die een rondleiding geeft maar niet zegt waar hij moet kijken, dat er maar 1 antwoord is en wat hij er van moet vinden bijvoorbeeld.
Streng…
En zo wandelde we verder al pratend over regels en hoe wij dat thuis doen. Over dat wij geen regels in huis hebben enkel dingen die we met elkaar afspreken (of bespreken) en dat dat de dingen die wij met elkaar afspraken er (in zijn ogen) blijkbaar mede voor zorgen dat hij ons geen strenge ouders vindt.
Wonderlijk…
En dat is het wonderlijke van kijken, van gidsen in plaats van leren… van een open blik… van er voor elkaar zijn en het wandelen op bewolkte dagen (ocharme het bruidspaar dat die dag trouwde).
En is trouwen dan eigenlijk ook een hokje? 😉
Zo zie je maar weer dat…
…grote en kleine hoofdjes nooit stil staan en de honger met vragen blijven, dat ik als ouder niet alles hoef te weten en dat dat er juist voor kan zorgend dat we onze kinderen een eigen blik kunnen gunnen op de wereld…
Ik ga wat knuffelen met mijn kleine vriendje op de zetel…. hij zal zodadelijk wel wakker worden.
Eens kijken met welke vragen hij vandaag zal afkomen en mij mee neemt in ‘de wonderlijke wereld van de #kleinefilosoof‘
#hetlevenvansandra #zonnigedagen #bewolktedagen #vragen #antwoorden #sandrakleipas