Mijn tranen…

Mijn telefoon gaat… ik twijfel, pak ik op? Ik heb eigenlijk behoefte aan stilte.

Toch
Ik voel nog snel, ja… het is goed zo, ik neem op. Ik luister… het is An Michiels , over het moois dat ze gaat brengen op 9 mei.

Merkt
Ik probeer enthousiast te reageren. Vertel haar dat ik er deze week verder aan werk en er naar uit kijk (waarbij ik geen woord gelogen heb). Even is ze stil. Ze vraagt me, anders dan anders hoe ik me voel.

Stil
Ik word stil, ik hoopte dat ze dat niet zou doen, ik wil niet weer huilen, ik wil het voor mezelf houden, het doet zo veel pijn. Helaas…. te laat… dikke druppels vallen op mijn houten-tafel, de tafel die ik zelf maakte, de tafel die ik koester, de tafel vol herinneringen.

Druppels
Ze blijft even stil… de tranen blijven vallen, het zijn van die hele dikke druppels, tranen van pijn.

Zegt
Ze zegt, ‘of wil je het er liever niet over hebben’…
Van binnen twijfel ik, ik heb zo goed geleerd om alles voor me te houden. Om al mijn verhalen heel lang te herkauwen.
Zachtjes fluister ik ‘Nee dank je wel, het is goed zo’.

Stilte
Even laat An een stilte vallen.
Eigenlijk is dat wel fijn, het voelt alsof ik even minder alleen ben, ik voel dat de golf met emoties, net als de zee terug trekt en er weer ademruimte komt.

Zachtjes
Voorzichtig en zachtjes begint ze met een beetje humor over een foto die ik kort-geleden van haar geplaatst had en waar ze naar eigen zeggen niet helemaal op stond zoals ze hoopte.
Samen moeten we er een beetje om lachen.

Praten
We praten nog even door. We spreken dingen af en ik voel dat ik er rustig van word.
Nee de pijn, het verdriet is niet weg. Toch is het fijn om mijn gedachten even te verzetten. Even niet meer bezig zijn met dat wat er steeds maar door mijn hoofd gaat.

Goed zo
Het voelt goed zo, precies wat ik nodig had. Wat ben ik blij dat ik toch op nam, dat An koos voor een telefoontje in plaats van een mail of appje.. eigenlijk precies op het juiste moment.

Bedankt lieve An… fijn om te weten dat je er bent!