De afgelopen jaren was ik als mama intensief betrokken bij de opvoeding van ‘mijn’ 2 pluskinderen en onze zoon.
Ochtendroutine 
Hoewel ik in het begin (ik kwam van geen kinderen en had opeens om de week 2kinderen) erg moest wennen (dat was trouwens 12 jaar geleden)…
hebben we als gezin even moeten zoeken naar een juist ritme.
Oops
Mijn fout was…. ik was de conducteur en de rest waren de reizigers op de trein.
Ik zorgde dat alles mee, aan, op, in en op tijd was. Ik nam vrij als dat nodig was en ik ging na-brengen als er dan toch iets moest zijn vergeten…
Niet zo slim
Dat was niet slim, ik leerde ze jaren lang dat ik alles regelde en er kwam geen zelfstandigheid.
Poging 2
Na het krijgen van een lieve zoon en de zoektocht in zijn jongste jaren…. braken ook zijn schooljaren aan. Van zichzelf is hij al een heel zelfstandige en ik ben dan al snel begonnen met het verantwoordelijk maken….
Dat lukte goed… bijvoorbeeld met game-tijd. Vanaf zijn 5 heeft hij een klokje en hij weet hoe veel we hebben afgesproken om te gamen. Hij vergeet het nooit en kiest er zelf voor om zijn tijd te besteden wanneer hij dat wil. En nee hij neemt geen extra tijd….
Afspraak is immers afspraak.
MAAR… we bleven een boekentas en school-spullen probleem houden.
Ik bleef het zeggen dat hij zijn boekentas in de ochtend niet moest vergeten… en als ik pech had had hij zijn huiswerk-kaft ook nog thuis laten liggen. Ook zwem en turnzakken bleken moeilijk.
Van mijn hart een steen maken
En zo maakte ik van mijn hart een steen…. en vertelde ik aan het begin van het schooljaar dat ik hem de eerste week nog zou helpen herinneren maar hij het daarna zelf moest doen….
En zo gebeurde het…
Ik waarschuwde week 2 de meester en vertelde het idee… de eerste dagen ging het goed mis…. en had hij zelden iets bij zich.
Het deed onwijs pijn om hem te zien worstelen en ik moest elke ochtend op mijn tong bijten….
Maar na een week of 2 …. het in orde zijn bij de meester levert namelijk ‘legale voordelen op 
😉 ‘… lukte het hem om alles bij zich te hebben…..
Hij denk er zelf aan
Hij denkt nu zelf aan zijn spullen…. ik prijs hem dat ik het zo knap vind en koos er voor om nooit boos te worden en vooral begrip te tonen als hij thuis kwam en zei dat hij iets vergeten was.
Blij
Het deed in het begin echt pijn maar ik ben blij dat ik het gedaan heb…. en trots op onze zelfstandige #kleinefilosoof van 8…
Het was even tanden bijten, en de een heeft daar meer tijd voor nodig dan de ander…. maar het was de moeite meer dan waard.