Ben jij een stiefmoeder?
Natuurlijk bedoelde ze zoiets als een plusmoeder of bonusmoeder maar de term stiefmoeder blijft het meest gebruikt.
‘Ja’ zei ik en ik vertelde er achteraan dat dat al 12 jaar zo is, vanaf mijn 22e (ik ben nu 35) was mijn antwoord.
< even was het stil >
‘Jeetje’…. was haar reactie…
En net zoals deze oud-klasgenoot reageren de meeste mensen, als ik dat vertel.
Hoe het begon
Ik werd verliefd, in alle facetten was het niet handig…. maar man! Wat was ik verliefd…
Onhandig, ja dat was het wel enigszins te noemen, om maar enkele voorbeelden te geven: ik was er pas net achter dat ik niet verder wilde met mijn toenmalige vriend (maar we hadden een jaar daarvoor wel net een huis gekocht). Deze nieuwe liefde was net gescheiden, woonde in België en hij ook nog eens 2 kinderen.
Hoewel
Dat laatste zag ik totaal niet als ‘niet handig’. Ik heb altijd een kinderwens gehad (ik wist dat de kans fysiek gezien heel klein zou zijn dat ik ze op natuurlijke manier zou krijgen) en de kennis en ervaring dacht ik ook te hebben.
Date
En zo begon het daten…. wat was het een spannende, moeilijke, leuke, emotionele en misschien ook wel ondoordachte tijd….
Wat we wilde…. Gewoon samen zijn, genieten en dat deden we.
Lang verhaal
Maar goed, ahum…. na de roze wolk kwam al snel het samenwonen. Hij had zijn huis verkocht en ik verkocht mijn ‘deel’ van het huis aan mijn vorige partner. En zo werd ik ‘opeens’ een inwoner van België.
Samengesteld gezin
Waarmee ook de uitdaging begon die ‘samengesteld gezin’ heet.
Toen de oud klasgenoot (waarmee ik dit verhaal begon) me ook nog vroeg of ik het weer zou doen, twijfelde ik.
Ja
Ja, ik zou weer kiezen voor <3…. maar het plusouderschap, samen wonen en alles er omheen zou ik totaal anders aanpakken.
Vergeten 🤷🏻♀️
Hoewel wij, in mijn ogen, het stiefouderschap rustig hebben aangepakt.
– korte kennismaking
– contact via (toen nog) MSN (wat vonden de jongens die bewegende figuurtjes leuk! )
– leuke dingen doen
– na een tijd pas een nachtje proberen
– als het te veel voor ze werd een stapje achteruit doen etc.
Kwam ik er eind 2017 achter dat we, waar het kon enorm rekening hadden gehouden met de jongens en alles wat daarbij hoorde. Maar dat ik onderweg mezelf ‘even’ was vergeten.
Ben of ken jij een stiefouder?
Misschien herken je het dan wel. Elke keer kijken naar dat wat het beste is voor de kinderen, de andere ouder, de familie’s noem maar op. De zorgen die er zijn, verdelen tussen de ouder(s) en jijzelf … en (of toch in mijn geval)… dromen, wensen en ideeën ‘nog even laten rusten’ omdat het niet past.
Je bent in zo’n relatie vanaf dag 1 niet meer (zo) vrij.
Daarmee bedoel ik, niet zo vrij alsdat je net een nieuwe relatie begint met iemand zonder kinderen en bij wijze van spreken kan doen wat je wilt doen, al zou het een vakantie van 2 weken naar Ibiza zijn.
Niet missen
Begrijp me goed, ik had het niet willen missen. Wat hebben deze jongens me veel geleerd (en nog altijd). Wat hebben we inmiddels een geweldig gezin met 3 kinderen (ja, samen kregen we 8 jaar geleden een zoon!) Wat hebben we super leuke dingen gedaan (en nog altijd ) en ik ga nog altijd voor ze door het vuur waar nodig!
….. 12 jaar verder
Toch voelde ik opeens hoe zwaar die periode was (is) geweest. Hoe veel ik (en zij waarschijnlijk ook) me heb aangepast. Hoe veel ruimte ik gevoelsmatig heb weggegeven (nee ze hebben het niet afgenomen, ik heb het, hoewel onbewust, toegelaten).
Dus…
Vandaar die twijfel op de vraag of ik het weer zou doen toen.
Compenseren
Ik merkte opeens hoe hard ik heb proberen compenseren. Hoe ik zelfs probeerde de, wat voor mij ‘gaten’ leken, over te compenseren.
Normen en waarden
Natuurlijk kwam dat bij ons ook door de enorme verschillen in normen en waarden waar lief en ik zelf mee waren opgegroeid.
Waar hij heel vrij en los groot werd en in mijn ogen minimale sturing kreeg…. (de boevenstreken waren niet op 10 handen te tellen’ 😜), was er bij mij een geplande, duidelijk omkaderde omgeving waarbij ik heel duidelijk wist wat de regels waren en ik niet het lef had om deze aan mijn laars te lappen.
Aan de andere kant…
… was de betrokkenheid en de zorg groot in mijn opvoeding, er was geen mooiere kamer op het internaat (bij wijze van spreken) dan die van mijn zusje en van mij. De traktaties leken meer kunstwerkjes dan gewoon ‘weggevertjes’ en als er maar iets te doen was hielpen mijn ouders waar het kon.
Beter
Ik weet niet wat er beter is… er is echt iets voor beide kanten te zeggen…. maar dat loste mijn probleem niet op.
Hoe?
Als het verschil zo groot is in opvoedings-opvattingen, kom dan maar eens met een plan.
Dat bleek dus ook een serieuze uitdaging.
Waar ik vond dat <3 meer betrokken moest zijn (even bellen, meer samen doen, duidelijke afspraken maken etc. Etc.)
Vond hij dat niet nodig.
Compenseren maar..
Dus, ik compenseerde (deels) dat waarvan ik vond dat hij beter moest.
Wat vervolgens als resultaat had dat ik mijn energie compleet zag verdwijnen en ik aan het einde van onze week met 5 vaak leeg was. De weken met 3 ( <3, ik en onze zoon) had ik nodig om mijn batterij opnieuw te vullen.
Hoe?
Ik compenseerde bijvoorbeeld door uitstapjes te plannen, dingen voor ze aan te schaffen, uitgebreidere feestjes voor hun verjaardag (dan ze gewoon zijn) te geven, tijd voor ze te maken ivm huiswerk, luisterend oor, dingen regelen oid. Ook besloot ik al vroeg in onze relatie minder te gaan werken zodat ze op woensdag niet naar de opvang moesten en zorgde ik dat ik in de school-vakanties zo veel mogelijk thuis was zodat de jongens in hun eigen huis konden zijn.
En zo kan ik de lijst nog langer maken, maar je begrijpt waarschijnlijk wel wat ik bedoel.
Streng
Gezien ik (in verhouding) veel ‘strenger’ was opgevoed vond ik ook dat ook hier werk was en stelde de ‘afspraken’ regelmatig in vraag zodat het voor de kinderen duidelijk was wat de verwachting was.
De eerste jaren was dat opleggen van regels. Gaandeweg is dat meer overleggen geworden.
Moe
Uiteindelijk bleek ik na al die jaren echt moe te zijn geworden van dat compenseren, opvoeden, rekening houden evenals het mee-beleven (en mee ‘bewegen’) van alles wat ons samengesteld gezin door maakte. Het voelt als een soort burn-out met het geluk dat mijn werk en onze zoon mijn batterij deels doen her-opladen.
Ik realiseer me wel, dit kan zo niet verder.
Balans
Ik maakte dus net voor het einde van 2017 letterlijk de balans op en zag dat ik mezelf de taak had toebedeelt om de verdeling rond opvoeding, zorg etc van mijn stiefzonen minimaal 50/50 te houden.
En met minimaal bedoelt deze perfectionist dat het vaak misschien wel 70/30 was…. en ik nog vond dat ik het niet goed (genoeg) deed.
Het is ook lastig, als vrouw in huis lijkt de zorgtaak toch het meeste bij mij te vallen. Maar was dat niet waar het voor mij mis ging?
💡ping💡
Opeens was daar, enkele dagen geleden, een lampjes moment.
Dat moment dat ik het inzicht kreeg van de disbalans. Dat ik zag hoe veel ik aan het over-compenseren was (ben), dat ik daardoor extra verwachtingen had en dat mijn batterij meer leeg dan vol was (en ik daardoor niet kon genieten) en mijn grenzen totaal waren vervaagd.
Niet delen
Ik realiseerde me ook dat ik niet (eerlijk) hoef te delen in de taakjes voor de grote jongens.
Begrijp me goed, als ik ga koken kook ik gewoon voor hen mee, maar ik ben niet de persoon die in de gaten moet houden of ze hun huiswerk wel doen, optijd thuis zijn en/of er midden in de nacht uit moet om ze op te halen na een feestje.
Het wil niet zeggen dat ik het niet doe, het wil enkel zeggen dat ik (ten opzichte van een echte ouder) hier een keuze in heb en nee mag zeggen.
Als ik er niet was had lief het namelijk ook alleen gedaan. Het is eigenlijk zijn taak om op te voeden, te regelen en te organiseren.
Dus niet
Daarmee bedoel ik, ik ben niet (zoals in het ‘gewone’ ouderschap) voor 50% verantwoordelijk. De ouders (waaronder mijn <3 ) zijn verantwoordelijk en ik mag dat aan hen over laten zonder me schuldig te hoeven voelen.
OMG
Maar omg! Wat is het moeilijk om dat los te laten. Om te zien dat mijn <3 er daardoor heel wat extra taakjes bij krijgt en dat het dan (ja let op!) niet zo gaat alsdat ik het zou doen.
Om niet te vergeten dat mijn hoofd me doodleuk aan het vertellen is ‘wat de buitenwereld wel niet moet denken als dit of dat of zus of zo niet is gedaan.’
Wijze les
Dus ik ga deze wijze les eens tijd geven. Het gaat een hele aanpassing zijn, zeker omdat het een gewoonte is geworden gedurende deze 12 jaar…
Op naar meer batterij (energie), meer genieten, minder zorgen en vooral beter op mezelf letten.
Ja ja…
en als daar, iemand zou zeggen (zoals het boek van Anja Pairoux heet ) ‘Je wist waar je aan begon’ …. dan zeg ik je, net als bij het ‘gewone’ ouderschap kun je bij het stief/plusouderschap niet inschatten wat het allemaal zal gaan inhouden, dus kies je woorden zorgvuldig!
Tip!
Ik zou het mensen nog altijd aanraden met als grootste tips: vergeet jezelf en de communicatie onderling niet!
Ik hou je/jullie op de hoogte van de vorderingen. Ik ben benieuwd hoe het ‘stapjes achteruit doen’ zal verlopen! #yesICan
#hetlevenvanSandra #Stiefouderschap#samengesteldgezien #stiefmoeder #plusmoeder