Met enige regelmaat kom ik in contact met volwassenen die moeite hebben met nee zeggen. Vaak vinden ze het zelfs moeilijk om te zeggen wat ze echt graag willen.
Nee leren zeggen is een duidelijk voorbeeld van je grens aangeven. En daardoor dus iets wat je moet leren…
Alhoewel…
Het wonderlijke van kinderen vind ik dat ze durven zeggen wat ze zien/voelen/ervaren/willen etc.
Blijkbaar heb ik ooit tegen mijn mama vroeger gezegd (toen ik nog een kleine Sandra was)…
‘Mama wat lopen hier veel donkere mensen rond’. Op een plaats waar een grote diversiteit aan culturen was.
Als volwassene doe je dat niet en afhankelijk van de leeftijd van je kind schaam je je als ouder misschien voor die opmerking (mijn moeder herinnerd het zich in elk geval als de dagvan gisteren) .
Toch zijn dit de momenten die er voor zorgen dat we onze kinderen kunnen maken of kraken.
Stel dat mijn moeder had gereageerd met zoiets als :’ssssttt hou toch je mond’….
Dan zou ik dat opslaat in mijn systeempje… zeker als dat vaker zou gebeuren zal de kans groot zijn dat ik meer en meer zou zwijgen. Ik zou dat wat ik graag zou willen zeggen inslikken omdat ik niet weet/leer wat wel/niet zou kunnen. Dan maar niets meer zeggen bijvoorbeeld.
Maar een reactie als: ‘Ja er wonen hier heel veel verschillende mensen uit heel veel verschillende landen’ Kan een kind de mogelijkheid geven er over na te denken, vragen te stellen etc…
Als je merkte dat de opmerking misschien niet gepast was… en het kind is oud genoeg kun je natuurlijk altijd uitleg geven. Maar zorg ervoor dat je de deur niet dicht gooit.
Realiseer je dat dat wat voor jou misschien een duidelijke (ongeschreven) regel is… zeker niet altijd duidelijk is voor je kind.
Die onbezonnenheid, puurheid…. heerlijk maar soms ook confronterend. Ook ik heb, als mama van de #kleinefilosoof echt al regelmatig met mijn mond vol tanden gestaan.
En zo is dat ook met nee zeggen.
Veel ouders hebben een plan, idee, gedachte etc. Over iets.
-> Je hebt een prachtige trui voor je kind gekocht. Helaas was hij niet in de solden … maar je kocht ‘m toch en bij thuiskomst vind je zoon/dochter hem niet mooi.
-> Je stelt voor samen iets leuks te doen,je kind zegt NEE…
-> En misschien moet ik maar zwijgen over het feit dat het eten niet lekker is?
Hoe vaak voelde jij je als ouder afgewezen? Of misschien herinner je je als volwassene de reactie van je ouder(s) nog?
Je kind wijst je niet af… hij zegt gewoon nee tegen de trui, het uitje of het eten.
Als je kind altijd ja moet zeggen, altijd moet doen wat jij in gedachte had, alles lekker of leuk moet vinden….
Krijg je dan een kind dat zichzelf kan zijn? Leert hij dan dat anderen zijn grenzen accepteren en hij mag zijn wie hij (of zij) is?
Nee zeggen begint dus bij de opvoeding. Voel je niet afgewezen als ouder. Probeer te zien dat als je kind dit doet… je echt goed bezig bent en daarmee juist een prachtig zaadje plant voor later. Je kind durft bij jou zichzelf te zijn.
Dat zijn straks waarschijnlijk de volwassenen die nee durven zeggen, hun grenzen durven aangeven en zichzelf kunnen en durven zijn!!
Its up 2 you!
<3 Sandra
#hetlevenvanSandra #Sandra #neezeggen