Het begon met een brief van school, onze #kleinefilosoof kreeg deze mee n.a.v. een actie die ze vanuit school organiseren.
Brief
In de brief werd uitgelegd dat de school ontbijtpakketten zouden gaan verkopen (zoals eerdere jaren) en dat, vanaf het jaar dat onze zoon (8) op school zit, de kinderen in het dorp langs de huizen zouden gaan om deze goed gevulde pakketten te verkopen. (bestellen vooraf en uitleven begin februari).
Leuk idee!
Net als vorig jaar vond ik het een top idee, lekker origineel en leuk om te doen. Ook de rondgang door de kinderen leek me een goed plan, kindergezichten doen het goed met dat soort acties. De school zal er mooie materialen voor de kinderen voor kopen dus op alle vlakken lijkt het me een goed plan.
Totdat ik mezelf tegen kwam.
Groepje
Er vormde zich groepjes en zo zat onze jongste in een groepje met 4 toffe gasten. Met dit groepje kregen ze 2 straten toegewezen en moesten ze afspreken om de rondgang te doen en te zorgen dat mensen de pakketten bestelde.
App-groepje
En toen kwam het ouder- app groepje van de 5 jongens waaronder onze kleine filosoof om even alles goed af te spreken. Binnen enkele zinnen was het afgesproken, a.s. woensdag (vandaag dus), om 13.30 bij die en die en dat en dat mee-nemen.
Omdat onze zoon de jongste is (zit een klas lager dan de rest) voel ik me in dat groepje een beetje een groentje, de andere jongens deden al zo’n rondgang en ook de ouders die daarbij hoorde hadden al ervaring…
Hoe ga ik dit brengen?
Muts
Het is hoe dan ook anders, bijna alle ouders wonen in het dorpje waar onze zoon naar school gaat. Ik kan je zeggen het is echt een dorp en het schooltje een echte dorps-school, een bewuste keuze voor ons maar wel 20 auto-minuten van thuis vandaan.
Hoe ik het ook draai of keer, het is altijd anders voor iemand die niet in het dorp woont om ‘mee te draaien’.
Maar zelf ben ik dan toch ook een muts hoor. Ik ben niet zo van de ‘kopjes koffie en kletspraatjes’ ik weet niets van alle roddels die rond gaan in het dorp (waar ik geen moment rouwig om ben hoor daar niet an)… maar ken ook eigenlijk (ook al zit onze zoon al 3,5 jaar op deze school) niet zo veel mensen. Raar misschien, ik ben misschien dan toch minder sociaal als dat ik dacht?
A-sociaal
Misschien zelfs een beetje a-sociaal?… Of zo lijkt het toch. Ik ben dan niet iemand die zomaar op anderen afstapt, niet een mama waar aan de lopende band play-dates worden georganiseerd en ook niet zo’n geweldig actieve mama van de ouderraad..
Ik voel me dan toch een beetje anders, ik voel me een rare mama tussen al die mama’s aan de schoolpoort waar iedereen elkaar lijkt te kennen, waar 3 dikke kussen worden gegeven als iemand jarig is en waar iedereen elkaars voornaam kent.
Toch
En toch zijn er dan van die hele lieve mama’s die toch een babbeltje maken, mama’s die je een beetje leert kennen omdat de kinderen met elkaar spelen en waarmee je dan een babbeltje maakt. Het geluk is dat ik de liefste mama’s tref. Oprecht geïnteresseerd, liefdevol en enthousiast.
Maar…
Maar ja, dan is daar die afspraak in de app-groep, super goed georganiseerd en (zoals het lijkt) onbezorgde moeders die afspreken dat de jongens van 13.30 tot later in de middag langs de deuren gaan om ontbijtjes voor de school te verkopen.
Vanaf het eerste moment komen er allemaal vragen in me op…. 🤯 ‘gaan ze alleen’? ‘Moet ik vragen of dat de bedoeling is’? ‘Wat als er iets is’? ‘Ze lopen wel met geld rond, hoe zit dat?’
Durp
Ja, het is een durpke, een mini-gemoedelijk plaatsje … ik ben mee, ik wil ook helemaal niet zeuren of zagen. Ik ben de eerste die zegt dat ze de zelfstandigheid en verantwoordelijkheid krijgen maar hoe die je dat bij een 8 jarige en 4 anderen die 9 jaar zijn?
Ik wil ook echt niet die helikoptermama uithangen maar hij is wel pas 8… (in zijn ogen AL 8 … dat dan weer wel en een heel wijs ventje… dat ook) maar toch.
Dubio
Daar zit ik, met mijn telefoon in mijn hand, zal ik het vragen? Komt dat niet op een verkeerde manier over zo via app?
Ik mag toch wel voorzichtig zijn met 5 knappe gasten waaronder onze zoon?
Berichtje
En dan komt er een bericht van een van de mama’s dat ze mee gaat met de jongens omdat de huizen erg ver uit elkaar staan.
Wat een opluchting, ik stel voor om mee te gaan…. eens kijken wat daar van komt…
En terwijl ik deze blog typt zegt ze dat ze het leuk vind en stuurt er een wuivend poppetje achteraan.🙋♀️
< wat een opluchting >
Luizenmoeder
En dan opeens moet ik denken aan de aflevering van ‘de Luizenmoeder’. Heel mijn tijdlijn stond er vol van, heel wat Nederlandse moeders hadden het gekeken.
Het maakte me nieuwsgierig, dus gisteren, tijdens mijn lunch keek ik op uitzending gemist (zie link onderaan).
Tenen krommend maar herkenbaar…. misselijk makend over de top maar toch wel grappig.
En nee, ik denk dat ik aflevering 2 laat voor wat het is maar toch voelde me ik in dit verhaal een beetje een luizenmoeder.
Na 3,5 jaar
Daar waar ik zo zeker ben in mijn werk, voor grote groepen mensen spreek en mijn hand niet omdraai voor een advies-gesprek, sta ik te bibberen op mijn benen als het gaat om contact met andere ouders. Hoe zot kun je zijn …. ja… hoe zot kun je zijn?!
Uitzoeken
Ik zal eens uitzoeken wat dat wil zeggen, wat ik nog uit te zoeken heb…. als luizenmoeder 😉 ….
Ik zal eens kijken wat deze storm-achtige ontbijtverkoop-middag me brengt. En ben blij dat ik niet de enige ouder ben die er voor kiest om wel mee te (willen) gaan.
Het lucht me op…
Ongeschreven regels
Het is alsof ik probeer uit te zoeken wat de ongeschreven regels in een groep zijn… dat ik me me zo hard aanpas aan die regels dat ik mijn eigen normen en waarden vergeet.
Oh, en dat herken ik wel… dat is precies wat ik deed als kind…
Hardop
Opeens vraag ik me hardop af waar ik zo bang voor ben. Het is net als elk ander mens…. afwijzing.
Ik ben bang om afgewezen te worden op mijn manier van ouderschap (ja die is nog weleens anders als die van anderen). Op mijn manier van leven en denken en mijn manier van ‘zorgen’. Raar he, want ik ben er dag in dag uit mee bezig. Ik ben trots op wat wij als ouders hebben durven neerzetten en deel met veel plezier mijn inzichten.
Ik ben ik
Dus, tijd om dit stuk in mij aan te pakken. Om te gaan kijken wat ik er aan kan doen om steviger te staan. Bij school dingen toch (nog) meer bij mezelf te blijven en het op mijn manier te doen.
Mooie nieuwe speurtocht, ik ga het eens proberen…. Yes I Can… <slik>
Mooie dag allemaal of je nu net als ik een luizenmoeder/vader bent …. of niet 😉
Link luizenmoeder: https://www.npo.nl/de-luizenmoeder/AT_2072508