Ergens in de lente van 2017 stapte er een vrolijk manneke de praktijk binnen. Zijn ogen keken naar me en toen ik mijn hand uitstak voor een high5 maakte hij me duidelijk dat hij enkel een box zou geven.
Oké
Oké dacht ik, dit is er me eentje… Ik hou wel van sterke karakters, lets rock!
Samen met mama kwam hij aan tafel zitten.
Ik vroeg hem wat hun hier bracht en zijn antwoord was duidelijk: ‘niemand snapt mijn hoofd behalve ik’.
Wooowwww
Dat noem ik pas duidelijk, ik zakte een beetje met mijn hoofd, liet mijn hoofd op mijn handen rusten en zei zachtjes: ‘goh, dat is toevallig, dat heb ik nu ook zeg!’ en liet een stilte vallen.
Hij trok 1 wenkbrauw op en voor het eerst kwam een een klein, schuin lachje.
Voordien
Voor de ontmoeting met deze bikkel had ik zijn ouders gesproken. Ze zagen dat hij super wijs en snel was, stevig in zijn schoenen stond maar …. zijn resultaten op school bleven achter en gesprekken leken soms niet te volgen of begrijpbaar voor anderen.
Hoe?
Omdat ik het belangrijk vond om hem te begrijpen en graag eerst zijn vertrouwen zou krijgen bedacht ik me dat ik hem (sterk karakter) dan beter niet de les kan spellen, daarom vroeg ik hem of hij mij wilde uitleggen hoe zijn hoofd werkte.
Nu schoten beide wenkbrauwen omhoog….
Hij begon te vertellen over een fabriek, de fabriek maakte spullen maar niet maar 1 ding. Steeds als de fabriek iets aan het maken was moesten er meer fabrieken bijkomen omdat er nog meer andere dingen gemaakt moesten worden.
Tekenen
Ik probeerde zijn verhaal te tekenen.Dat is een risico, zeker bij een sterk karakter omdat als ik het niet juist doe, ik zijn ‘vertrouwen’ in een keer kwijt kan zijn. Toch nam ik de gok, enkel als ik zou laten zien dat ik hem begreep zou ik vertrouwen krijgen, ik was namelijk de zoveelste die met hem zou gaan werken.
Soort hal
Ik luisterde, zag het voor me en tekende. Het werd een soort hal met allemaal machines, allemaal maakte ze iets anders. Het waren er veel, heel veel.
Klaar
Toen hij klaar was keek hij me aan. Zijn wenkbrauwen punten in het midden naar beneden. Als ik een inschatting mocht maken was hij of heel boos of een soort van verbaasd.
Ja…
Na die blik keek hij me aan en zei: ‘nog nooit heeft iemand me gevraagd te vertellen hoe mijn hoofd werkt, ze vertellen alleen wat helpt, maar dat helpt niet, oh en …. al die dingen zijn apart’. (Hij bedoelde dat geen enkele machine verbonden was met een andere. ). Ik vroeg hem wat hij wilde en hij zei, gewoon een nog betere fabriek.
Ik knikte en vroeg zachtjes: ‘ wat zou er gebeuren als we al de fabriekjes zouden laten samenwerken’?
Slagboom open
Op dat moment ging zijn slagboom open. Hij vertelde over de juf en dat ze elkaar niet begrepen, dat ze wel lief was maar zijn hoofd sneller werkte. Hij vertelde dat hij maar 2 vrienden had die een beetje hetzelfde dachten als hij en dat ze alle 2 in hogere klassen zaten.
Woorden storm
Zo brak er een woordenstroom uit. Zijn moeder zat er naast en ik zou zweren dat haar mond open viel van verbazing.
Wat hij zag…
Hij vertelde over wat hij allemaal wist, over dat wat andere deden maar niet klopte, over dat mensen meer samen zouden moeten werken en dingen zouden moeten doen. Dat hij schrik had voor een milieuramp en over dat moment dat zijn juf iets over een bepaalde planeet in de klas had proberen te vertellen maar dat de informatie niet kopte. Over dat zijn moeder zich zo veel zorgen maakte dat ze bijna niet meer sliep en dat zijn vader zijn job niet graag deed maar wel elke dag moest gaan (en dat hij dat later echt niet wilde).
Shock
Ik heb hem laten praten tot hij stopte, inmiddels was onze afspraak al 20 minuten uitgelopen maar dat gaf niets. Zijn mama onderbrak hem 1 keer om te zeggen dat het al best laat was. Ik gaf haar een knipoog en zei dat het ok was ‘laat hem maar doen, we hoeven enkel te luisteren’. Aan het einde van alle woorden kwam een intens diepe zucht, de opluchting was, naast te horen ook in zijn gezicht te lezen.
Eigen-wijs
Het was alsof eindelijk de druk van de ketel was gehaald. Gewoon door naar hem te luisteren. Ik nam nog kort de tijd om te zeggen dat hij een heel eigen-wijs manneke was en dat hij daar trots op mocht zijn. Er ontstond een glimlach van oor tot oor.
Vervolg
In de vervolgafspraken werkte we aan zijn visuele manier van informatie verwerken.
We kwamen er achter dat andere mensen niet zagen wat hij zag en het daarom leek alsof ze hem niet begrepen. Ook werkte we aan voelen. Want deze kanjer was zo goed in denken dat voelen en emoties een soort van niet wisten welke kant ze op moesten en er daardoor soms explosiegevaar was.
Juf en ouders
De juf en ouders kwam naar een info-sessie en lazen verschillende boeken.
Samen zijn ze 1 sessie zonder deze bikkel gekomen zodat ik hen kon uitleggen hoe ze als het waren o‘op mijn stoel’ konden gaan zitten om hem verder te begeleiden als dat nodig was.
‘Dat anders denken en leren is toch wel een punt waar veel meer aandacht voor mag zijn’, zei de juf uit zichzelf.
Nu kreeg ik de vraag of ik misschien in het volgende schooljaar een lezing wil geven, ze ontdekte op hun school dat er nog meer bikkels waren als deze, ieder op hun eigen manier, vorm, tempo en tijd.
Deze info sessie, voor als je dit leest en denkt, hé die wil ik ook volgen, is besloten variant, enkel voor ouders en leerkrachten van de school, maar a.s dinsdag geef ik hem in Herentals: www.SandraKleipas.com/agenda mocht je graag komen luisteren.
Een ‘nieuw’ tijdperk vraagt om een ‘nieuwe’aanpak…. en dat laten bikkels als deze zien! So…… Lets rock and rollllll
#bikkel #yesyouKanjer #dankbaar #lovemyjob #hetlevenvanSandra