Blog

Bijna 60 en net op (pre)pensioen. Zo kwam ze voor de kers-vakantie kennis maken. Een tijd geleden had ze al ontdekt dat ze hoogsensitief is, iets waar ze voorheen nooit van had gehoord. Maar dat was niet waarvoor ze kwam…

Vroeger
Alsof er aan de ene kant een wereld voor haar open ging en aan de andere kant de confrontatie alleen maar groter werd. Vroeger was er geen ruimte voor gevoelig zijn. Als ‘middelste’ van een gezin van 11 kinderen probeerde ze al van kleins af aan de boel ‘bij elkaar te houden.’
Het gashaard onrust en leverde heel wat moeilijke momenten op.

Verdriet
In onze ontmoeting luisterde ik naar dat wat er ‘op haar lever’ lag. Samen keken we naar patronen die steeds weer (familiaal gezuen) terug leken te keren.
Door steeds meer (in)zicht te krijgen in dat wat er allemaal speelde en gespeeld had leek het wel of er een soort kraan was opengegaan. De tranen bleven komen, tijdens de ontmoeting, er na… en bij het minste, ook al waren ze net gedroogd kwamen er meer tranen.

Rugzak
In onze 2e ontmoeting maakte we inzichtelijk wat er speelde. Zo ontdekte deze dame dat er een groot verschil is tussen haar emoties en die van de ander. Alsof ze al die jaren alles in een grote rugzak had gestoken. Zo droeg ze al het verdriet, de verantwoordelijkheid en pijn. Niet enkel van zichzelf maar bijvoorbeeld ook van de verschillende leden van haar gezin.

Zelf zwemmen
Langzaam kwam het besef dat al deze mensen ‘zelf moesten leren zwemmen’. Dat het niet aan haar is om steeds een reddingsvest te gooien. Zij was niet verantwoordelijk voor dat wat deze mensen meemaakte, vonden, dachten, deden, nodig hadden etc.

3e afspraak
Tijdens onze 3e afspraak maakte we patronen visueel. We keken letterlijk naar dat wat er speelde.

Ik ben ik
Deze krachtige dame had maar 1 prangende wens: Rust…. en daar ging ze voor.
We werkte symbolisch aan haar volle rugzak… deze werd volledig geleegd. Waarbij ze een hoop had terug te geven.
Het opvallende was dat ze zich hierdoor anders begon te voelen. Haar lichaam ontspande, haar schouders ontspande, en zelfs haargezicht kreeg terug de rustige, zachte blik die bij haar grote hart hoorde.

Lange afspraak
We hadden bewust een lange afspraak gepland. Een waar we alle tijd hadden om te werken aan dat wat haar al die jaren had ‘achtervolgd en zwaarder had gemaakt’, dat wat zorgde voor intense onrust in haar systeem.

Ik ben…
Tijdens het visueel maken, ervaren, loslaten, zien, beleven, erkennen en aanvaarden kwam ze er achter hoe het voelde om zichzelf te zijn. Ze voelde zich zo veel lichter, zo veel meer zichzelf.

Eikpunt
Nu ze dat voelde, had ze een referentiepunt. Een eikpunt om te voelen of ze bij zichzelf was of (onbewust) iets van de ander droeg.
Het was een bijzondere gewaarwording en iets wat ze maar vol enthousiasme bleef herhalen omdat het (naar eigen zeggen) zo goed voelde.

Ademhaling
Tijdens deze oefening waren de ademhalingen diep. Diepe zuchten waar werd losgelaten en waardoor het lichaam na vele jaren steeds meer kon ontspannen.

Eerder
‘Dit had ik 40 jaar eerder moeten doen’, zei ze.
Ik begreep wat ze bedoelde en stelde haar gerust door te zeggen dat ze precies op tijd was. Ons lichaam en onze geest heeft lessen en inzichten nodig. Forceren helpt niet en daarom mag je er steeds van uit gaan dat dat wat je tegen komt precies op het juiste moment is.

Rust
Na de oefening bleef ze haar naam herhalen. ‘Het is zo’n bijzonder gevoel om mezelf te zijn, zo rustig, zacht, warm en zelfs zonder enig verdriet’.
Het leek of de dame die een kleine 2 uur daarvoor was binnen gestapt opeens 10 jaar jonger was geworden.

Niet herinneren
Even zaten we daar in stilte, alsof het stof wat was opgewaaid de tijd moest krijgen om neer te dwarrelen. Het was een aangename stilte, met zo veel rust, sereniteit en zelfs daarin was de zachtheid voelbaar.

Naar huis
Opeens waren daar de woorden ‘ik ben nu echt mezelf en zo enorm rustig, alsof ik nog nooit gevoelt had hoe IK voelde en wie ik echt ben’.
Zo ging ze ook naar huis. Tijd om te gaan genieten van haar pensioen, haar man, haar tijd, haar leven en haar rust.

Wat ik deed? Ik voelde me dankbaar, ik voelde hoe bijzonder het was om als mens dit ‘zomaar’ in mijn schoot geworpen te krijgen. Ik, Sandra…. mocht zomaar zulk groots begeleiden, ervaren en van dichtbij meemaken.

Humble
Ik voelde me intens dankbaar en tegelijkertijd ‘humble’ (de lading van het Engelse woord nederig voelt zo veel beter passen)…. voor de grootsheid van dit alles.

Als je zo je dag begint, weet je zeker dat het er een gaat worden vol fonkeltjes!

Ik hoorde mezelf gister tegen onze zoon zeggen: ‘je bent weer thuis, je mag weer zelf nadenken.
Hij lachte en zei: ‘Goed! Dan doe ik het op mijn manier’

Hoe doe jij dat?

#ouderschap #zelfdenkendvermogen #yesyoucan #yourway #hisway

Het begon met een brief van school, onze #kleinefilosoof kreeg deze mee n.a.v. een actie die ze vanuit school organiseren.

Brief
In de brief werd uitgelegd dat de school ontbijtpakketten zouden gaan verkopen (zoals eerdere jaren) en dat, vanaf het jaar dat onze zoon (8) op school zit, de kinderen in het dorp langs de huizen zouden gaan om deze goed gevulde pakketten te verkopen. (bestellen vooraf en uitleven begin februari).

Leuk idee!
Net als vorig jaar vond ik het een top idee, lekker origineel en leuk om te doen. Ook de rondgang door de kinderen leek me een goed plan, kindergezichten doen het goed met dat soort acties. De school zal er mooie materialen voor de kinderen voor kopen dus op alle vlakken lijkt het me een goed plan.

Totdat ik mezelf tegen kwam.

Groepje
Er vormde zich groepjes en zo zat onze jongste in een groepje met 4 toffe gasten. Met dit groepje kregen ze 2 straten toegewezen en moesten ze afspreken om de rondgang te doen en te zorgen dat mensen de pakketten bestelde.

App-groepje
En toen kwam het ouder- app groepje van de 5 jongens waaronder onze kleine filosoof om even alles goed af te spreken. Binnen enkele zinnen was het afgesproken, a.s. woensdag (vandaag dus), om 13.30 bij die en die en dat en dat mee-nemen.
Omdat onze zoon de jongste is (zit een klas lager dan de rest) voel ik me in dat groepje een beetje een groentje, de andere jongens deden al zo’n rondgang en ook de ouders die daarbij hoorde hadden al ervaring…

Hoe ga ik dit brengen?

Muts
Het is hoe dan ook anders, bijna alle ouders wonen in het dorpje waar onze zoon naar school gaat. Ik kan je zeggen het is echt een dorp en het schooltje een echte dorps-school, een bewuste keuze voor ons maar wel 20 auto-minuten van thuis vandaan.
Hoe ik het ook draai of keer, het is altijd anders voor iemand die niet in het dorp woont om ‘mee te draaien’.
Maar zelf ben ik dan toch ook een muts hoor. Ik ben niet zo van de ‘kopjes koffie en kletspraatjes’ ik weet niets van alle roddels die rond gaan in het dorp (waar ik geen moment rouwig om ben hoor daar niet an)… maar ken ook eigenlijk (ook al zit onze zoon al 3,5 jaar op deze school) niet zo veel mensen. Raar misschien, ik ben misschien dan toch minder sociaal als dat ik dacht?

A-sociaal
Misschien zelfs een beetje a-sociaal?… Of zo lijkt het toch. Ik ben dan niet iemand die zomaar op anderen afstapt, niet een mama waar aan de lopende band play-dates worden georganiseerd en ook niet zo’n geweldig actieve mama van de ouderraad..
Ik voel me dan toch een beetje anders, ik voel me een rare mama tussen al die mama’s aan de schoolpoort waar iedereen elkaar lijkt te kennen, waar 3 dikke kussen worden gegeven als iemand jarig is en waar iedereen elkaars voornaam kent.

Toch
En toch zijn er dan van die hele lieve mama’s die toch een babbeltje maken, mama’s die je een beetje leert kennen omdat de kinderen met elkaar spelen en waarmee je dan een babbeltje maakt. Het geluk is dat ik de liefste mama’s tref. Oprecht geïnteresseerd, liefdevol en enthousiast.

Maar…
Maar ja, dan is daar die afspraak in de app-groep, super goed georganiseerd en (zoals het lijkt) onbezorgde moeders die afspreken dat de jongens van 13.30 tot later in de middag langs de deuren gaan om ontbijtjes voor de school te verkopen.
Vanaf het eerste moment komen er allemaal vragen in me op…. 🤯 ‘gaan ze alleen’? ‘Moet ik vragen of dat de bedoeling is’? ‘Wat als er iets is’? ‘Ze lopen wel met geld rond, hoe zit dat?’

Durp
Ja, het is een durpke, een mini-gemoedelijk plaatsje … ik ben mee, ik wil ook helemaal niet zeuren of zagen. Ik ben de eerste die zegt dat ze de zelfstandigheid en verantwoordelijkheid krijgen maar hoe die je dat bij een 8 jarige en 4 anderen die 9 jaar zijn?
Ik wil ook echt niet die helikoptermama uithangen maar hij is wel pas 8… (in zijn ogen AL 8 … dat dan weer wel en een heel wijs ventje… dat ook) maar toch.

Dubio
Daar zit ik, met mijn telefoon in mijn hand, zal ik het vragen? Komt dat niet op een verkeerde manier over zo via app?
Ik mag toch wel voorzichtig zijn met 5 knappe gasten waaronder onze zoon?

Berichtje
En dan komt er een bericht van een van de mama’s dat ze mee gaat met de jongens omdat de huizen erg ver uit elkaar staan.
Wat een opluchting, ik stel voor om mee te gaan…. eens kijken wat daar van komt…
En terwijl ik deze blog typt zegt ze dat ze het leuk vind en stuurt er een wuivend poppetje achteraan.🙋‍♀️

< wat een opluchting >

Luizenmoeder
En dan opeens moet ik denken aan de aflevering van ‘de Luizenmoeder’. Heel mijn tijdlijn stond er vol van, heel wat Nederlandse moeders hadden het gekeken.
Het maakte me nieuwsgierig, dus gisteren, tijdens mijn lunch keek ik op uitzending gemist (zie link onderaan).
Tenen krommend maar herkenbaar…. misselijk makend over de top maar toch wel grappig.
En nee, ik denk dat ik aflevering 2 laat voor wat het is maar toch voelde me ik in dit verhaal een beetje een luizenmoeder.

Na 3,5 jaar
Daar waar ik zo zeker ben in mijn werk, voor grote groepen mensen spreek en mijn hand niet omdraai voor een advies-gesprek, sta ik te bibberen op mijn benen als het gaat om contact met andere ouders. Hoe zot kun je zijn …. ja… hoe zot kun je zijn?!

Uitzoeken
Ik zal eens uitzoeken wat dat wil zeggen, wat ik nog uit te zoeken heb…. als luizenmoeder 😉 ….
Ik zal eens kijken wat deze storm-achtige ontbijtverkoop-middag me brengt. En ben blij dat ik niet de enige ouder ben die er voor kiest om wel mee te (willen) gaan.
Het lucht me op…

Ongeschreven regels
Het is alsof ik probeer uit te zoeken wat de ongeschreven regels in een groep zijn… dat ik me me zo hard aanpas aan die regels dat ik mijn eigen normen en waarden vergeet.
Oh, en dat herken ik wel… dat is precies wat ik deed als kind…

Hardop
Opeens vraag ik me hardop af waar ik zo bang voor ben. Het is net als elk ander mens…. afwijzing.
Ik ben bang om afgewezen te worden op mijn manier van ouderschap (ja die is nog weleens anders als die van anderen). Op mijn manier van leven en denken en mijn manier van ‘zorgen’. Raar he, want ik ben er dag in dag uit mee bezig. Ik ben trots op wat wij als ouders hebben durven neerzetten en deel met veel plezier mijn inzichten.

Ik ben ik
Dus, tijd om dit stuk in mij aan te pakken. Om te gaan kijken wat ik er aan kan doen om steviger te staan. Bij school dingen toch (nog) meer bij mezelf te blijven en het op mijn manier te doen.
Mooie nieuwe speurtocht, ik ga het eens proberen…. Yes I Can… <slik>

Mooie dag allemaal of je nu net als ik een luizenmoeder/vader bent …. of niet 😉

Link luizenmoeder: https://www.npo.nl/de-luizenmoeder/AT_2072508

Ze wandelt binnen met een stevige en duidelijke houding. Ik steek mijn hand uit naar haar en stel me voor, achter haar aan komt een man de praktijk binnen, ook hem geef ik een hand, hij kijkt me wat onrustig aan.

Granaat
We nemen plaats nadat ik voor beide koffie heb ingeschonken. Er valt een korte stilte waarna ik samenvat wat ik gelezen heb. Hun mail was lang en duidelijk, ze kwamen me (naar eigen zeggen) op het spoor nadat ze een van mijn boeken van iemand hadden gekregen. Ze weten echt niet meer hoé ze met hun zoon moeten omgaan.
Hij kan niet rustig blijven zitten (opstaan, wandelen, rondkijken etc.) barst soms als een granaat uit elkaar en kan niets meer hebben als er iets gezegd wordt. Daarnaast lijkt hij niet meer geïnteresseerd en vaak bijna apathisch te reageren… en dat voor een jonge kanjer in het 4e leerjaar (groep 6).

School
Op school zien ze vergelijkbaar gedrag, daarnaast zien ze dat hij graag alles gelijk wil kunnen. Fouten maken is geen optie, ook dan is er explosiegevaar.
School denkt AD(H)D, verwijst de ouders door naar een psychiater en heeft een duidelijk verzoek geuit naar medicatie.

Maar…
Na 2 psychologen zitten de ouders hier. Met letterlijke woorden: we weten het echt niet meer…. ‘we willen geen medicijnen, geen psychiater, geen label.
Onze zoon is altijd een gevoelig kind geweest tot de laatste 1,5 a 2 jaar’…. als hij ADHD zou hebben zou hij toch altijd daar al ‘last’ van hebben moeten hebben’.

Rust
Ik neem de tijd om naar hun hele verhaal te luisteren, enkel als iets me niet helemaal duidelijk is onderbreek ik kort met een vraag. Geen advies, geen tips… eerst luisteren. Na ruim een uur komt er rust op het gezicht van de ouders. Dat wat ze zeiden schreef ik op en belangrijke zaken zetten ik in een visueel overzicht die ze later, aan het einde van het gesprek mee naar huis krijgen.

Eindelijk
Vader zegt vervolgens:’ eindelijk eens iemand die luistert, die wil weten hoe wij het zien en geen oordeel heeft’.
Ik laat opnieuw een korte stilte vallen en zeg: ‘ ooit zaten mijn ouders aan een tafel als deze, met hun handen in het haar, ze bezochten vele therapeuten, iedereen had een oplossing… maar niemand keek naar hetgeen er al was, mijn doel is om dat anders te doen en dat begint bij een zo goed mogelijk beeld krijgen van jullie situatie, bedankt dat jullie je verhaal nogmaals wilde delen’.

Tranen
Er rollen tranen over de wangen van mama, ze snikt en kijkt me aan, de voorbeelden lijken enorm op die van hun zoon, er komt een diepe zucht van opluchting, ik zie haar voor het eerst in 2 uur een beetje ontspannen.

Samen
Samen ontdekken we dat het interessant is om te kijken naar de mogelijkheden voor dit gevoelige karakter met een sterke wil. We bespreken het feit dat hij alle opdrachten van school met ‘2 vingers in zijn neus’ aan kan. Zou hij het leven nog als ‘interessant’ benaderen?

Wat als…
Nadat ik een week later ook kennis heb gemaakt met deze kanjer weten we het zeker… voor ze (als ze al) verder gaan naar psychiaters en medicijnen is het belangrijk dat we eerst het hoofd van deze krachtpatser extra uitdaging geven om te kijken wat dat met hem doet. Het blijkt niet moeilijk, school heeft de kennis in huis en ik begeleid de ouders in de mogelijkheden thuis.

….. school gesprek
Meteen na het ouder-gesprek heb ik een gesprek met hen op school gehad. Door het gedrag van deze kanjer had de school (eigen woorden) de focus verleg. Ze waren vergeten om uit te zoemen, om samen met de ouders op zoek te gaan naar de bron.
Dat mag, dat kan… en deze school is lang niet de enige..

Verhaal
Gedrag vertelt altijd een verhaal, het is de kunst om er naar te luisteren. Het wil je iets vertellen…. enkel als je met een open blik, zonder oordelen kunt kijken en luisteren zal het verhaal je vertellen waar de ‘oplossing’ gevonden kan worden.

…. 7 weken
De uitdaging werd vergroot, de plusklas bezocht en het hoofd aan het werk gezet. We werkte met allemaal (ouders, school en ik) intens samen met deze kanjer. Vanaf week 1 was er verandering te zien. Op week 7 kwam het toppunt. Een les over ‘de zon’ werd voor hem uitgebreid naar ‘sterrenstelsel’ en hij vroeg effectief hulp aan de leerkracht toen iets niet lukte.
Geen gewiebel, minimale explosies en een zacht, gevoelig kind met een sterke wil in huis.

Zien
We hebben nog 1,5 maanden samen gewerkt, zowel de ouders als deze jongen kwamen nog enkele keren naar de praktijk. We werkte rond inzicht, hoe te handelen als…en vooral om te zien wat een enorme talenten deze jongen heeft.
We keken naar wat er wél was, wél kon, wél nodig was en hij wél wilde.

Team
En zo mocht ik net voor de kerstvakantie het team verlaten. School, ouders en deze kanjer kunnen het prima zelf, tijd om los te laten en te zien hoe goed ze het doen.

Mail
Deze week kreeg ik een korte mail met de tekst: ‘onze …… is niet meer te stoppen, als een spons zuigt hij informatie we weten het amper bij te houden’

Mijn hart maakte een sprongetje…. de wereld zit te wachten op toppers als deze. Ze zijn zo nodig, als we nu maar eens hun talenten zagen.

Zonder enige twijfel gaat hij er komen….. op eigen krijgt met een team van cheerleaders (ouders, school) om hem heen. Meer moet dat niet zijn!

#dankbaar #kanjer #yesyoucan #hetlevenvanSandra

Dag 1…
Individueel emotioneel begeleider dag 1

Wat kan mijn hart warm worden van dagen als deze.

Dagen waarin 5 mensen 1 groep worden en leren met en van elkaar.

Dagen waarbij ik merk dat er ruimte is voor zijwegen…. en het aanleren van
extra dingen. De linkjes naar passende materialen en boeken zoals deze Verhalen voor gevoelige oortjes van Wendy …. want die hoorde toch wel bij de stukken en de vragen die de deelnemers stelde!

Donderdag is dag 2…. maar ik geniet gewoon nog even na! #dankbaar

#trainer #hetlevenvanSandra #eenanderekijkopkinderen #ieb

Dag 2…
Vandaag tijdens de training individueel emoti
oneel begeleider… de diepgaande inzichten die je kunt krijgen met behulp van materiaal zoals deze #nins. Mooie opmerking van een van de deelnemers: ‘dat je zo veel inzicht kunt krijgen alleen maar door het gebruik van poppetjes?!

Dag 3….
Rouw… scheiding, detentie, pesten, emoties, gevoelig zijn….
praten is vaak niet voldoende… maar hoe pak je dit als professional anders aan?

‘Mama….’
‘Ja schatteke’
‘ Waarom mag ik niet op mijn manier leren?’
‘Hoe bedoel je dat precies mannetje?’
‘ Waarom moet ik sommen op de manier uitrekenen zoals ze me dat op school leren?’ Waarom mag dat niet op mijn manier?’

< ik ben stil >

Diep van binnen voel ik zo dat hij gelijk heeft en tegelijk weet ik dat het naar beneden halen van het onderwijs, van school, van leerkrachten echt geen zin heeft. Ik ben voorstander van samenwerken met scholen, met leerkrachten, dus wil ik ook hierin graag het goede voorbeeld geven. Maar hoe leg ik dat uit?

< ik denk diep na , hij blijft me vragend aankijken >

Iemand in de politiek
Ik begin: ‘Iemand in de politiek, (we hebben het daar laatst over gehad, tijdens een andere vraag, ik vertelde dat dat de mensen zijn die de regels van het land (proberen te) maken) mevrouw Crevits heet ze…. is hier in België ‘de baas’ over alle scholen. Ze bepaald samen met een aantal mensen die haar advies geven wat kinderen moeten leren op school.

Plan
Er is al een plan dat heeeeeeel veel jaren terug (ik bedoel de industriële revolutie maar benoem het niet) gemaakt is. In een tijd waarbij iedereen werd ‘klaar gemaakt’ om te gaan werken in fabrieken. De meeste mensen moesten dan elke dag hetzelfde werk doen.
Ook school werd daardoor een soort lopendeband waar ze kinderen klaar maakte om dat te gaan doen.

Maar
Maar daardoor vergaten ze dat kinderen niet tegelijkertijd op het zelfde moment het zelfde kunnen.
Toch vonden ze dat het makkelijker was om alle kinderen van dezelfde leeftijd hetzelfde te leren want ze gingen toch allemaal ongeveer hetzelfde doen (ik laat maar achterwegen dat meisjes/vrouwen huisvrouw werden om het niet nog moeilijker te maken).

Plan
Eenmaal dat plan er lag zijn er wel aanpassingen gedaan en nieuwe manieren geschreven om dingen aan te leren. Meesters en juffen mogen ook steeds meer dingen uit proberen en anders doen maar moeten ook steeds meer toetsen afnemen om te kijken of het allemaal wel goed gaat en ook dat vraagt veel tijd!
Maar het plan dat er ligt is een vrij strak plan. Omdat aan het einde van een schooljaar dat plan wel behaald moet worden moeten de juffen en de meesters heel hard werken met de kinderen omdat te behalen. Er zijn namelijk ook mensen die controleren ofdat ze dat wel doen en behalen.

Hoe meer kinderen…
Hoe meer kinderen er in de klas zitten, hoe moeilijker het is om iets voor 1 kind anders te doen…. ‘

< zijn mond gaat open >

‘ Dus mama, het lijkt een beetje op een trein, hij weet wel waar naartoe hij wil gaan, bijvoorbeeld naar de dierentuin, en hij stopt op de stationnetjes, maar als de trein vol zit kan er niets meer bij. ’.

< WoW! Ons mannetje van 8 heeft zijn 🧠 even goed laten werken. >

‘Ja het lijkt er wel een beetje op, het is voor de meesters en de juffen soms een hele puzzel om kinderen iets aan te leren. De een is goed in dat en de ander goed in iets anders en volgens de politiek moeten ze allemaal hetzelfde leren op ongeveer dezelfde leeftijd, in het zelfde tempo en met ongeveer dezelfde punten. Hoewel niet iedereen hetzelfde talent heeft moeten ze toch allemaal hetzelfde kunnen en kennen.’

‘Maar dat is toch raar mama, niet iedereen gaat als ze groot zijn toch hetzelfde doen?’

‘ Nee, nu niet meer maar die plannen en regeltjes zijn voor een groot deel wel van een tijd dat dat zo was. Ze zijn het er daarnaast niet over eens hoe ze het (nog) beter kunnen doen. Dat is ook waarom de juffen en meesters het moeilijk vinden omdat op de meeste scholen, met de plannen van de politiek, van mevrouw Hilde Crevits, ze ook zien dat het lang niet voor alle kinderen goed gaat op deze manier maar dat ze zich wel aan die regeltjes moeten houden.

Het is makkelijker om iedereen op hetzelfde moment dezelfde som aan te leren, ik begrijp dat ook… en toch vinden sommige kinderen dat juist moeilijk’

Moe van
‘Ja, mijn hoofd wordt daar moe van mama, alsof ik minder goed kan nadenken. Ik wordt er soms ook boos van want met al die tussenstappen die ik moet opschrijven gaat het zo traag vooruit, mijn hoofd wil dan graag sneller’.

Tijd nodig
‘ Ik begrijp het mannetje, je bent daarin niet alleen, maar mevrouw Crevits heeft tijd nodig om een nóg beter plan te maken die nóg beter aan sluit op jouw hoofd maar ook op alle andere hoofden en op de verschillende juffen en meesters.
Ondertussen kijken wij gewoon samen naar de verschillende manieren en leer jij mij jouw reken maniertjes. Zo leer ik ook nog op een andere manier rekenen van jou en kan je hoofd toch nog als een sneltrein gaan.’

Gewoon
‘Ja, en op school doe ik het gewoon gewoon 😜, dat is voor nu ook wel makkelijker voor de meester hè mama.’

Ja, schatteke

En zo begon deze ochtend om 8uur mijn zondag <goedemorgen allemaal>

#hetlevenvanSandra #kleinefilosoof #onderwijs #waarom #datdus

Mijn eerste avond in de praktijk van 2018 zit er al weer op. Hoewel ik heel erg genoot van mijn thuis-cocon was het ook weer super om de flow van het ‘werk’ weer te voelen!

De leukste opmerking van vandaag? ‘Goh dat is nu eens echt fijn sé een kopje thee (of koffie) tijdens mijn moment hier in jouw praktijk. ‘

Blijkbaar is dat niet overal het geval 🙂

Ben jij een stiefmoeder?
Natuurlijk bedoelde ze zoiets als een plusmoeder of bonusmoeder maar de term stiefmoeder blijft het meest gebruikt.

‘Ja’ zei ik en ik vertelde er achteraan dat dat al 12 jaar zo is, vanaf mijn 22e (ik ben nu 35) was mijn antwoord.

< even was het stil >

‘Jeetje’…. was haar reactie…

En net zoals deze oud-klasgenoot reageren de meeste mensen, als ik dat vertel.

Hoe het begon
Ik werd verliefd, in alle facetten was het niet handig…. maar man! Wat was ik verliefd…
Onhandig, ja dat was het wel enigszins te noemen, om maar enkele voorbeelden te geven: ik was er pas net achter dat ik niet verder wilde met mijn toenmalige vriend (maar we hadden een jaar daarvoor wel net een huis gekocht). Deze nieuwe liefde was net gescheiden, woonde in België en hij ook nog eens 2 kinderen.

Hoewel
Dat laatste zag ik totaal niet als ‘niet handig’. Ik heb altijd een kinderwens gehad (ik wist dat de kans fysiek gezien heel klein zou zijn dat ik ze op natuurlijke manier zou krijgen) en de kennis en ervaring dacht ik ook te hebben.

Date
En zo begon het daten…. wat was het een spannende, moeilijke, leuke, emotionele en misschien ook wel ondoordachte tijd….
Wat we wilde…. Gewoon samen zijn, genieten en dat deden we.

Lang verhaal
Maar goed, ahum…. na de roze wolk kwam al snel het samenwonen. Hij had zijn huis verkocht en ik verkocht mijn ‘deel’ van het huis aan mijn vorige partner. En zo werd ik ‘opeens’ een inwoner van België.

Samengesteld gezin
Waarmee ook de uitdaging begon die ‘samengesteld gezin’ heet.
Toen de oud klasgenoot (waarmee ik dit verhaal begon) me ook nog vroeg of ik het weer zou doen, twijfelde ik.

Ja
Ja, ik zou weer kiezen voor <3…. maar het plusouderschap, samen wonen en alles er omheen zou ik totaal anders aanpakken.

Vergeten 🤷🏻‍♀️
Hoewel wij, in mijn ogen, het stiefouderschap rustig hebben aangepakt.
– korte kennismaking
– contact via (toen nog) MSN (wat vonden de jongens die bewegende figuurtjes leuk! )
– leuke dingen doen
– na een tijd pas een nachtje proberen
– als het te veel voor ze werd een stapje achteruit doen etc.
Kwam ik er eind 2017 achter dat we, waar het kon enorm rekening hadden gehouden met de jongens en alles wat daarbij hoorde. Maar dat ik onderweg mezelf ‘even’ was vergeten.

Ben of ken jij een stiefouder?
Misschien herken je het dan wel. Elke keer kijken naar dat wat het beste is voor de kinderen, de andere ouder, de familie’s noem maar op. De zorgen die er zijn, verdelen tussen de ouder(s) en jijzelf … en (of toch in mijn geval)… dromen, wensen en ideeën ‘nog even laten rusten’ omdat het niet past.
Je bent in zo’n relatie vanaf dag 1 niet meer (zo) vrij.
Daarmee bedoel ik, niet zo vrij alsdat je net een nieuwe relatie begint met iemand zonder kinderen en bij wijze van spreken kan doen wat je wilt doen, al zou het een vakantie van 2 weken naar Ibiza zijn.

Niet missen
Begrijp me goed, ik had het niet willen missen. Wat hebben deze jongens me veel geleerd (en nog altijd). Wat hebben we inmiddels een geweldig gezin met 3 kinderen (ja, samen kregen we 8 jaar geleden een zoon!) Wat hebben we super leuke dingen gedaan (en nog altijd ) en ik ga nog altijd voor ze door het vuur waar nodig!

….. 12 jaar verder
Toch voelde ik opeens hoe zwaar die periode was (is) geweest. Hoe veel ik (en zij waarschijnlijk ook) me heb aangepast. Hoe veel ruimte ik gevoelsmatig heb weggegeven (nee ze hebben het niet afgenomen, ik heb het, hoewel onbewust, toegelaten).

Dus…
Vandaar die twijfel op de vraag of ik het weer zou doen toen.

Compenseren
Ik merkte opeens hoe hard ik heb proberen compenseren. Hoe ik zelfs probeerde de, wat voor mij ‘gaten’ leken, over te compenseren.

Normen en waarden
Natuurlijk kwam dat bij ons ook door de enorme verschillen in normen en waarden waar lief en ik zelf mee waren opgegroeid.
Waar hij heel vrij en los groot werd en in mijn ogen minimale sturing kreeg…. (de boevenstreken waren niet op 10 handen te tellen’ 😜), was er bij mij een geplande, duidelijk omkaderde omgeving waarbij ik heel duidelijk wist wat de regels waren en ik niet het lef had om deze aan mijn laars te lappen.

Aan de andere kant…
… was de betrokkenheid en de zorg groot in mijn opvoeding, er was geen mooiere kamer op het internaat (bij wijze van spreken) dan die van mijn zusje en van mij. De traktaties leken meer kunstwerkjes dan gewoon ‘weggevertjes’ en als er maar iets te doen was hielpen mijn ouders waar het kon.

Beter
Ik weet niet wat er beter is… er is echt iets voor beide kanten te zeggen…. maar dat loste mijn probleem niet op.

Hoe?
Als het verschil zo groot is in opvoedings-opvattingen, kom dan maar eens met een plan.
Dat bleek dus ook een serieuze uitdaging.
Waar ik vond dat <3 meer betrokken moest zijn (even bellen, meer samen doen, duidelijke afspraken maken etc. Etc.)
Vond hij dat niet nodig.

Compenseren maar..
Dus, ik compenseerde (deels) dat waarvan ik vond dat hij beter moest.
Wat vervolgens als resultaat had dat ik mijn energie compleet zag verdwijnen en ik aan het einde van onze week met 5 vaak leeg was. De weken met 3 ( <3, ik en onze zoon) had ik nodig om mijn batterij opnieuw te vullen.

Hoe?
Ik compenseerde bijvoorbeeld door uitstapjes te plannen, dingen voor ze aan te schaffen, uitgebreidere feestjes voor hun verjaardag (dan ze gewoon zijn) te geven, tijd voor ze te maken ivm huiswerk, luisterend oor, dingen regelen oid. Ook besloot ik al vroeg in onze relatie minder te gaan werken zodat ze op woensdag niet naar de opvang moesten en zorgde ik dat ik in de school-vakanties zo veel mogelijk thuis was zodat de jongens in hun eigen huis konden zijn.
En zo kan ik de lijst nog langer maken, maar je begrijpt waarschijnlijk wel wat ik bedoel.

Streng
Gezien ik (in verhouding) veel ‘strenger’ was opgevoed vond ik ook dat ook hier werk was en stelde de ‘afspraken’ regelmatig in vraag zodat het voor de kinderen duidelijk was wat de verwachting was.
De eerste jaren was dat opleggen van regels. Gaandeweg is dat meer overleggen geworden.

Moe
Uiteindelijk bleek ik na al die jaren echt moe te zijn geworden van dat compenseren, opvoeden, rekening houden evenals het mee-beleven (en mee ‘bewegen’) van alles wat ons samengesteld gezin door maakte. Het voelt als een soort burn-out met het geluk dat mijn werk en onze zoon mijn batterij deels doen her-opladen.

Ik realiseer me wel, dit kan zo niet verder.

Balans
Ik maakte dus net voor het einde van 2017 letterlijk de balans op en zag dat ik mezelf de taak had toebedeelt om de verdeling rond opvoeding, zorg etc van mijn stiefzonen minimaal 50/50 te houden.
En met minimaal bedoelt deze perfectionist dat het vaak misschien wel 70/30 was…. en ik nog vond dat ik het niet goed (genoeg) deed.
Het is ook lastig, als vrouw in huis lijkt de zorgtaak toch het meeste bij mij te vallen. Maar was dat niet waar het voor mij mis ging?

💡ping💡
Opeens was daar, enkele dagen geleden, een lampjes moment.
Dat moment dat ik het inzicht kreeg van de disbalans. Dat ik zag hoe veel ik aan het over-compenseren was (ben), dat ik daardoor extra verwachtingen had en dat mijn batterij meer leeg dan vol was (en ik daardoor niet kon genieten) en mijn grenzen totaal waren vervaagd.

Niet delen
Ik realiseerde me ook dat ik niet (eerlijk) hoef te delen in de taakjes voor de grote jongens.
Begrijp me goed, als ik ga koken kook ik gewoon voor hen mee, maar ik ben niet de persoon die in de gaten moet houden of ze hun huiswerk wel doen, optijd thuis zijn en/of er midden in de nacht uit moet om ze op te halen na een feestje.
Het wil niet zeggen dat ik het niet doe, het wil enkel zeggen dat ik (ten opzichte van een echte ouder) hier een keuze in heb en nee mag zeggen.
Als ik er niet was had lief het namelijk ook alleen gedaan. Het is eigenlijk zijn taak om op te voeden, te regelen en te organiseren.

Dus niet
Daarmee bedoel ik, ik ben niet (zoals in het ‘gewone’ ouderschap) voor 50% verantwoordelijk. De ouders (waaronder mijn <3 ) zijn verantwoordelijk en ik mag dat aan hen over laten zonder me schuldig te hoeven voelen.

OMG
Maar omg! Wat is het moeilijk om dat los te laten. Om te zien dat mijn <3 er daardoor heel wat extra taakjes bij krijgt en dat het dan (ja let op!) niet zo gaat alsdat ik het zou doen.
Om niet te vergeten dat mijn hoofd me doodleuk aan het vertellen is ‘wat de buitenwereld wel niet moet denken als dit of dat of zus of zo niet is gedaan.’

Wijze les
Dus ik ga deze wijze les eens tijd geven. Het gaat een hele aanpassing zijn, zeker omdat het een gewoonte is geworden gedurende deze 12 jaar…

Op naar meer batterij (energie), meer genieten, minder zorgen en vooral beter op mezelf letten.

Ja ja…
en als daar, iemand zou zeggen (zoals het boek van Anja Pairoux heet ) ‘Je wist waar je aan begon’ …. dan zeg ik je, net als bij het ‘gewone’ ouderschap kun je bij het stief/plusouderschap niet inschatten wat het allemaal zal gaan inhouden, dus kies je woorden zorgvuldig!

Tip!
Ik zou het mensen nog altijd aanraden met als grootste tips: vergeet jezelf en de communicatie onderling niet!

Ik hou je/jullie op de hoogte van de vorderingen. Ik ben benieuwd hoe het ‘stapjes achteruit doen’ zal verlopen! #yesICan

#hetlevenvanSandra #Stiefouderschap#samengesteldgezien #stiefmoeder #plusmoeder

Wat ben ik blij met deze mooie en fijne samenwerking met @kinderwijzmagazine van 248media.

In het nieuwste nummer mocht ik een artikel schrijven over beelddenken… En
het is zo mooi, fijn en wonderlijk geworden.

Zolang als ik me kan herinneren (ja zelfs als kind) had ik het moeilijk met de stap van het oude naar het nieuwe jaar.

Wat?
Het voelde moeilijk om een jaar achter me te laten dat misschien niet altijd even leuk was maar waar ik wél van wist wat ik er aan had, om vervolgens een nieuw jaar in te stappen, zonder te weten wat het zou brengen.

Yes!
Maar dit jaar is dat anders.. Ik voel het aan alles! Dit jaar ben ik met 2 voeten stevig het nieuwe jaar in gestapt. Ik heb mijn armen geopend en met een glimlach gekeken en het welkom geheten.

Mijn/jouw/ons jaar!
Het klinkt misschien een beetje raar maar het voelt alsof 2018 ‘mijn’ (jouw/ons) jaar gaat worden. Ik heb er zin ik, kijk er naar uit en voel aan alles dat het positief gaat worden.

Voornemens
Nee, geen voornemens…. geen ‘stoppen met roken’ (ik rook al niet maar toch)…. achtige dingen…
Nee gewoon nog meer omarmen wat er op mijn pad komt. Omhelzen wat goed voelt en écht doen wat ik graag wil, wat energie geeft, wat in mijn lichaam het gevoel geeft dat het klopt! Dat Yes! En Jippie gevoel….

Tegelijkertijd
Met het uitspreken van deze woorden realiseer en voel ik tegelijkertijd ook dat daar lessen bij horen. Dat niet alles leuk en aangenaam zal zijn… maar hé ik heb 2017 overleeft (en wat een uitdaging was dat)… dus ik kan de heeeele wereld aan.

Grenzen
Oh, ik realiseer me trouwens dat ik wel een soort van ‘goed voornemen’ heb.
Meer tijd voor mezelf maken/nemen en daarbij heel duidelijk (nog duidelijker) op mijn grenzen letten en aangeven waar nodig. Dit betreft vooral mijn privé… en gaat een bijzondere uitdaging zijn maar hé in 2018 kan dat allemaal! 😜

💌 Smelt 💌
En terwijl ik dit typ trippelt de #kleinefilosoof uit bed en nestelt zit in/op me. ‘Mama, onze eerste nacht van 2018 was zo lekker’. ‘Ja hé’ antwoord ik, en zonder dat ik hem iets vertel of dat hij dit stuk leest zegt hij uit het niets… ‘mama fijn hè dat we in 2018 zijn’ ik knik… ‘Ik vond 2017 maar een lastig jaar hoor mama’ komt er nog achteraan.

Hoe voel je…
Ik zeg hem dat ik dat ook zo voel en vind en vraag hem hoe hij 2018 voelt.
Je ‘moet’ weten dat voelen voor onze mini regelmatig uitmond in, zoals hij het zegt… ‘voelen in zijn hoofd’. Hij is een heuse denktank en ik probeer hem heel soms uit te nodigen om meer dan alleen zijn hoofd te ‘bewonen’.

Bevestiging
Hij geeft me een serieuze blik, er valt een stilte… even daarna zegt hij ‘dat voel ik rond mijn lichaam’ en wijst dat deel om hem heen aan wat ik aan hem wel eens benoem als ‘zijn ruimte/ zijn zeepbel’.
Zijn verhaal is echter nog niet ten einde hij vertelt ook wat hij hoopt in 2018. ‘Dat er minder mensen boos op elkaar zijn’, 😍

Liefde & Dankbaarheid
Ik voel de liefde en dankbaarheid tot in het uiterste puntje van mijn tenen, wat ben ik blij met dit mannetje. Wat heb ik toch een geluk dat ik ‘zijn lotje trok’ en/of hij de onze.

Stevige stappen
Dus zo begon zojuist mijn 1e ochtend in 2018…. ik kan me geen betere wensen.
Dit is een goede aanzet naar het stevig/stabiel(er) karakter van 2018 en dat wat het jaar ons gaat brengen.

Ik wens je een mooie eerste dag van je nieuwe jaar. Daarna krijg je nog 364 kansen om er jouw haar van te maken… ze liggen voor je klaar en ik gun je ze volledig!

<3 groet Sandra Kleipas

#welkom #2018 #hetlevenvanSandra #yeswecan #fly