Als ik de deur open zie ik je staan verborgen achter je haren. Je flipflops maken geluid als je binnen stapt, het is nu eenmaal een uitzonderlijke nazomerdag in september.
Duidelijk…
Wanneer we vanuit de wachtruimte de praktijk instappen vraag ik je wat je wilt drinken. ‘Een koffie met veel melk’ is het antwoord. Duidelijk denk ik… ondertussen nodig ik je uit om plaats te nemen. Ik schenk jouw koffie in, zelf neem ik een groene thee en neem,na het overhandigen van de koffie, ook plaats aan de grote tafel.
Zoals elke eerste ontmoeting in mijn praktijk vraag ik wat maakt dat je (1,5 uur rijden) naar hier bent gekomen.
Jouw verhaal
Je vertelt over het verliezen van jezelf, over het anders zijn…. het werk wat je verloor en de partner in je leven die je maar niet kunt vinden. De tranen stromen over je wangen, natuurlijk geef ik je de doos met tissues, terwijl je gewoon blijft doorvertellen.
Na je verhaal volgt een stilte van mij en een diepe zucht van jou. De oplichting is duidelijk te zien op je gezicht.
Ik vraag je aan wie je dit nog al eens hebt kunnen vertellen.
Opnieuw komen de tranen. Zo weinig mensen die denken zoals jij. Echte vriendschappen zijn zo moeilijk.
Ademen
Terwijl ik naar je luister valt het op hoe goed je bent in het overzien van je situatie. Om even tot rust te komen vraag ik je om tijd te nemen en te ademen en geef je enkele tips die daarbij kunnen helpen.
<het is stil> alleen je adem is goed te horen.
Aangenaam
Je geeft aan dat dit echt aangenaam is, dat je die rust lang niet hebt gevoeld, dat je zenuwachtig was maar dat, eenmaal we elkaar een hand hadden gegeven, dat voorbij was.
Werken
Samen werken we zeker 2 uur.
Tegenover me zit een zeer intelligente, enthousiaste, out of de box (anders) denkende, lieve, gevoelige jong vrouw van 33.
Haar….
Samen ontdekken we wat haar hoofd en haar lichaam haar wil zeggen. Wat voor haar belangrijk is.
We onderzoeken het ambivert hoogsensitieve stuk in haar. Er gaat een wereld open, samen met haar ogen en zelfs haar gezichtsveld… want haar haar gaat opeens achter haar oor.
5 A4-tjes vol
Tijdens ons gesprek leg ik alles uit via papier, 5 A4-tjes (voor en achter).
Als ze weg gaat glimt ze, ‘oooh? Mag ik die meenemen? Dat is zo fijn… er is zo veel besproken dat ik bang was dingen te vergeten. Nu kan ik steeds terug kijken.’
Spontaan krijg ik een knuffel, ze schrikt van zichzelf ‘dat doe ik anders nooit, ik ben niet zo knuffelig met anderen dan mijn kinderen, maar dit gevoel ken ik niet, ik voel me zo rustig en alsof ik mijn lichaam en mezelf weer kan voelen! Bedankt’
Ik bedank haar en vraag haar ofdat ze hiermee ‘op reis’ kan gaan.. Ook bespreek ik dat ze bijzonder mooie stappen heeft gemaakt en veel advies heeft meegekregen . Ik zeg haar dat het niet persé nodig is om nu al een afspraak te maken en ze de tijd kan nemen om de dingen die ze ontdekte en tips die ze mee-kreeg uit te proberen. Als ze wil en zelf merkt dat het nodig is mag ze altijd een nieuwe afspraak maken.
Toch wel…
Bij die uitleg geeft ze duidelijk aan: ‘ kan ik toch alvast een afspraak voor volgende maand vastleggen? Ik ken mezelf, dat geeft een goede stok achter de deur’. Ik vertel haar dat het mag maar zeker niet moet.
Haar mening is duidelijk en we spreken af elkaar een maand later terug te zien.
Mailtje
Tijdens die maand krijg ik een mailtje, over hoe goed ze zich voelde en dat het hielp maar ook dat ze het nog moeilijk heeft. Ik herinner haar (liefdevol) aan de A4-tjes vol met inzichten en tips…. als reactie krijg ik een 😱 Schrik gezichtje ‘ oooh ja, vergeten’ en ze is terug ‘vertrokken’.
Maand later
Een maand later staat ze weer voor de deur. Als ik open doe kan ik mijn ogen niet geloven. Ze heeft haar haar geknipt, een bijzonder mooi kleed aan met hippe all-stars er onder. Niets geen haar voor haar gezicht… wat bijzonder.
Langer
Ze had ondertussen gebeld omdat ze graag een dubbele afspraak wilde maken de volgende keer. Het verre rijden wilde ze nuttig besteden en nog een aantal (nieuwe)dingen bespreken.
Visueel
2uur lang coach ik haar, opnieuw tranen, nee niet alleen praten ook oefeningen om inzicht te krijgen in de relaties met anderen. Werken met materiaal is daar zeer effectief voor…. zeker omdat ze graag overzicht heeft en daardoor uit haar hoofd komt, kan doorvoelen en heel wat zaken visueel en overzichtelijk kan maken.
Nieuw werk
Ze heeft inmiddels een nieuwe job en de angst om deze te verliezen in haar ‘anders denken’ is groot. Samen bespreken we haar snelle, gevoelige manier van denken en het beredeneren vanuit een totaalbeeld. Ook overleggen we dat het belangrijk is om haar manier van denken en haar angst te bespreken. Hoewel ze het spannend vindt is dit (haar woorden) ‘het eerste dat ze woensdag gaat doen’.
7 A4-tjes vol neemt ze mee. Ze straalt nog meer en bedankt me.
Bij het weg gaan zegt ze:
‘Oh ik weet je agenda te vinden hoor, als het nodig is’ en ze knipoogt. Ik lach (en denk) zo mag ik het horen…
Ik ben er als het nodig is maar het doel blijft om mij niet nodig te hebben.
Gister kreeg ik een mail van haar met zinnen als: ‘Ik herken mezelf weer’, ‘Zo veel goesting elke ochtend om te werken, ik heb zelfs zin om met de kinderen te spelen nadien’ ‘wat ben ik blij met mezelf’.
Maanden
Toen ik haar in onze eerste ontmoeting had gevraagd hoe lang ze dacht dat ze er over zou doen zei ze ….’ minstens een jaar’…
Wat heeft ze dit knap gedaan!
Moeilijke momenten
Natuurlijk gaat het niet alleen ‘zonneschijn’ zijn. Ook daar hebben we het over gehad.
Emoties zijn golfjes… Ze komen op, blijven even en gaan weer weg. Ze horen erbij, het zorgt er meede voor dat je het leven weer veel beter aan kan omdat het puur een uiting is van wat er in je leeft.
Je gaat er niet dood aan (hoewel het soms bijna zo voelt) want dat is het ergste dat haar (volgens haar) kon overkomen. Daarnaast lucht het uiteindelijk in 9 van de 10 gevallen enorm op.
Wat een kanjer!
Wat ben ik, als ik dit soort mailtjes ontvang blij met mijn werk. Nee niet de klassieke manier, nee niet zoals wordt onderwezen in de meeste opleidingen over ‘hoe het hoort en hoe je het in je praktijk moet doen’…
Maar wel, de diepgang, de intense manier van samen werken zonder het gevoel te geven dat ‘ik de therapeut ben en zij (maar) de client’… gewoon met gepaste blik, ‘naast elkaar staan’ en samen kijken en overleggen. Op een verbindende, inzichtgevende manier en alles op papier …. mijn manier volledig afgestemd op de behoefte en het ritme van de ander…. wat hou ik daar toch van!
#dankbaar #lovemyjob #hetlevenvanSandra
#wateenkanjer