Blog

– Ik elke dag een post op mijn Facebook tijdlijn rond 6.30u?

– heel wat mensen me laten weten dat ze de ochtendpost in hun bed lezen voor ze opstaan?

– Ik regelmatig een ochtendpost in mijn bed schrijf (typ)?

– Ik dat dus op mijn gsm tokkel (ja ook die langere teksten)?

– De ochtend post en bedden dus heel goed bij elkaar passen 🙈?

– Ik voor ik begin, vaak niet weet waarover ik het ga hebben?

– De woorden gewoon uit mijn toetsenbord stromen?

– De foto’s op de achtergrond (zoals deze) vaak zelf-gemaakt zijn?

– Je altijd mag doorgeven over welk onderwerp je iets wilt lezen?

– De ochtendpost voor mij een tof begin van de dag is?

– Ik soms onderwerpen in mijn gsm-notities zet waar ik het over wil hebben maar ze ‘vergeet’ te gebruiken?

– Er regelmatig lezers zijn die me vertellen dat dat wat in de ochtend-post staat precies aansluit op wat er is hun leven speelt?

– Ik graag nog iets meer over volwassen-stukken zou willen schrijven maar inspiratie zich niet laat dwingen…

– Dat ik recent Anja Pairoux mijn Facebook heb laten overnemen (scrol gerust een weekje terug) en ze als gast-poster me diep heeft geraakt?

– Ik overweeg om vaker iemand te vragen die me inspireerde.

– Ik er mee ga stoppen en nu mijn bed uit ga omdat mijn ochtendritueel (+mama-wekker, zie post van gister) gaat beginnen…

– Ik je een super mega toffe dag wens en heel benieuwd ben naar jouw wist je datje(s) over de ochtend-post… 🤪

Groet Sandra Kleipas

Ik loop een donkere kamer binnen…. klim het trapje op en zoek ergens tussen alle knuffels en een donsdeken (dekbed) een plekje om te liggen.

Zachtjes leg ik mijn hand op een warm ruggetje en aai rustig met de woorden…. ‘mannetje het is woensdag….tijd om wakker te worden’.

Mamawekker
Onze #kleinefilosoof noemt het de mamawekker. Elke ochtend lig ik 10/15 minuten bij hem in bed. Hij geeft zelf aan waar hij graag zachtjes geaaid wil worden…. zijn buik, zijn rug, gezicht, benen…. voeten.
Soms heeft hij graag snel, andere keren heel traag.

Rustig
Het rustig wakker worden… nog even tegen me aan (bijna in) me kruipen en de tijd voor hem nemen is zo’n traditie geworden.
Als ik dan (voor het werk) een of enkele nachtjes niet thuis ben hoor ik altijd achteraf dat hij de mama-wekker gemist heeft (ik ook natuurlijk 😁).

Kleding
Na de mama wekker klim ik zijn hoogslaper uit en leg ik zijn kleding op zijn bed. Ik tel tot 3 (in die tijd steekt hij zijn hoofd onder de deken) en klik het licht aan. In zijn lekker warme holletje kleed hij zich aan om daarna richting de zetel te gaan.

Geluk
Met een beetje geluk ben ik (ik sta ruim voor hem op) klaar met ‘mijn taakjes’ en hangt hij nog een beetje tegen me aan (al dan niet met tv kijken) om daarna met elkaar te ontbijten.
Tijdens het hangen wordt mijn hand standaard op zijn buik gelegd (zoals op de foto). Toen hij kleiner was noemde hij dat de buik-warmer.

Als
De ochtenden waarop er minder tijd is (bijvoorbeeld als ze vroeger naar school ‘moeten’ voor een dag-uitstap) laten we ons mannetje vaak kiezen of hij liever iets langer blijft liggen ofdat ik eerder kom.
Als hij dan kiest voor langer slapen is zijn ochtend anders en merk je dat wakker worden en/of connecten met zijn broers toch echt iets stroever verloopt. Je zou het wellicht kunnen klasseren onder ‘lichte vorm van ochtendhumeur’ (het is dus ook in meerdere opzichten een beetje eigen-belang, die mama wekker 🙈).

Rustig
Onze ochtenden verlopen 99/100 keer heel rustig. Waar ik om 6.30 opsta (kids rond 7) vertrekken we rond 8u naar school. Alle tijd voor eten, kroelen, praten (voor wie dat wenst), vragen en gewoon rustig zitten.

Huidhonger
Onze kleinste boy kan zo genieten van dat gefriemeld, het wordt minder en dat past ook helemaal bij zijn leeftijd (8) en het groter worden. Ik zie hoe hij dit zelf compenseert door zijn honger zelf te stillen door bijvoorbeeld een extra zachte deken te vragen of gewoon enkel tegen me aan te kruipen zonder aaitjes te willen. Huidhonger kan iets zijn wat dagelijkse dingen uitvergroot of heviger doet aanvoelen.

Wat merk jij?
Je zou zomaar kunnen merken dat als je meer (huid)contact met je kind maakt…. in de ochtend, voor het slapen gaan of gewoon als ze even niet lekker in hun vel zitten… dat er meer rust is op langere termijn.
Als jullie het niet gewoon zijn, doe het dan bijvoorbeeld onder de noemer ‘zullen we iets proberen’.

Leren
Leer je kind aangeven wat hij/zij graag heeft: ‘zou je me zachtjes op mijn buik willen aaien?’. Als zeggen moeilijk is, laat het ze het dan voor doen (eventueel met jouw hand).
Door ze te leren dat zij mogen aangeven wat ze fijn vinden leer je ze ook gelijk die waardevolle les voor nu en later.
Voel voor jezelf wat fijn is, als jij in de knoop moet liggen om je zoon zijn voeten te kunnen friemelen op de manier dat hij dat graag heeft en dat voelt niet goed voor jou, vertel dan dat wat je wél kan doen. Zoek naar iets wat voor jullie beide goed voelt.

Ik ben benieuwd hoe jullie dit doen (of ervaren als je het proberen) let me know!!!

Mooie dag!

Sandra Kleipas

www.SandraKleipas.com

#huidhonger #aaien #goedemorgen #hetlevenvanSandra

Toen we een tijd geleden met een van onze jongens een gesprek hadden, vertelde hij dat hij iets had gemist.
Hij vertelde dat we iets niet hadden gedaan waar hij wel behoefte aan had gehad.

Slik
Ik kan je zeggen, dit zijn dingen in het ouderschap die raken. Het kan zo onwijs pijn doen om te horen dat je iets niet goed hebt gedaan.

Maar ik deed toch mijn best?
Je zou de neiging kunnen hebben om je te gaan verdedigen. Ik ga er zomaar van uit dat je je best doet als ouder, je kind graag ziet en er ‘alles’ voor over hebt.

Toch
En toch is het ook goed om te bedenken dat je om wat voor reden dan ook ‘iets over het hoofd hebt gezien’. Je bent als ouder niet perfect en zal dat ook niet worden (natuurlijk kom je wel heel dichtbij 😉 ).

Geven
Een belangrijk iets om te weten in deze ….
Vaak geven we onze kinderen dat wat we zelf gemist hebben.
Hebben we voor ons gevoel aandacht te kort gehad geven we ze veel (meer) aandacht, mochten we niet zelf onze eigen studie keuze maken dan laten we ze dat nu zeker doen.
Maar de vraag is…. is de ‘honger’ die we daarmee proberen te stillen ook de honger (behoefte) die van je kind daadwerkelijk heeft? Of zijn we aan het proberen die van jezelf te stillen via onze kinderen?

Honger
Om te checken welke ‘honger’ je kind heeft, welke behoefte er leeft in je kind kun je vragen wat de behoefte van je kind is. Vraag je kind wat het graag zou willen.
Toch kun je niet altijd voorkomen (en dat hoeft ook niet) dat je ook dan niet te weten komt wat je kind graag zou willen.

Pijn
In het gesprek met onze kanjer hebben we geluisterd.
Wat daarin vooral belangrijk is:

< luisteren om te begrijpen (niet om te reageren) >

Je hoeft niet eens direct reactie te geven, luisteren, oog contact maken (waar mogelijk) knikken en bevestigen is voldoende. Als je mijn eerdere posts hebt gelezen is dit het stuk waar we het hebben over space-holding. (niet gelezen? zoek hier op facbeook sandra kleipas en spaceholding en je komt het zeker en vast tegen).

Vragen
Soms is het fijn om het nog beter te begrijpen. Je staat misschien te popelen op 111 vragen te stellen. Ook hierbij een tip:

< Vraag of je een vraag mag stellen, of je zoon/dochter het ok vind en vertel daarbij dat je dat doet omdat je hem/haar nóg beter wilt begrijpen.>

Val hierbij niet in de valkuil om te willen oplossen of te verdedigen bijvoorbeeld. Stel alleen vragen om het nóg beter te begrijpen.

Reactie
Als je geluisterd hebt en je wilt toch reageren, vraag ook dan of je kind het fijn vind als je een reactie geeft (of uitleg).

Stilte
Een stilte na het vertelsel van je kind kan jezelf bedenktijd geven en de ander het gevoel dat je echt luisterde.

Mening
Het kan zijn dat je kind akkoord is met een reactie, let hierbij goed op je woorden (gebruik de stilte wijs). Je kind heeft net een grote stap gezet, uit zijn/haar comfortzone gestapt en heeft misschien wel al zijn/haar moed bij elkaar geschraapt om jou dit te vertellen.

Tijd
Als het niet lukt om te reageren zonder te oordelen, verbeteren, je aangevallen te voelen, op te lossen etc…. kies er dan voor om bijvoorbeeld te zeggen dat je zelf even tijd nodig hebt en er heel graag binnenkort (afspraak wanneer?) op terug komt.

Respecteer
Als jij toch dingen wilt vragen en je kind heeft hier geen behoefte aan, je kind zegt bijvoorbeeld ‘nee ik wilde het je gewoon zeggen’ kan dat soms lastig zijn, misschien wilde je graag meer weten om nóg beter te reageren. Toch is het belangrijk om het te respecteren.
Optie: Je kunt wel vragen of je wellicht een vraag op papier mag zetten en hij/zij deze wil beantwoorden als het hem/haar past.
Voel met deze vraag wel ofdat je kind hier aantoe is.

Oplossen
Door te luisteren, door het te willen begrijpen, door begrip te tonen en er te zijn is het belangrijkste ‘werk’ al verricht.
Het is in veruit de meeste gevallen niet nodig om een oplossing te bieden. Als je die wilt bieden, vraag dan ook hier… of die behoefte er is.

Eigenlijk
Je zou kunnen zeggen dat je kind in dit gesprek de reisleider is en je wordt meegenomen in zijn/haar wereld. Het openstellen van deze wereld is iets bijzonders en we moeten, net als bij een echte reis respect hebben voor de ‘cultuur’ (wensen, idealen ect.) van je kind.

Wat wil hij/zij?
Mocht je toch een ‘oplossing’ (willen) bieden of de vraag krijgen om dit te doen, vraag dan eerst wat zij zelf in gedachte hebben… ‘het is niet omdat jij denkt dat ze behoefte hebben aan een boterham met choco(pasta) dat ze zelf niet eerder denken aan een boterham met kaas of een bakje cornflakes,’ dat kom je enkel te weten door het te vragen vóórdat je je mening geeft.

Eens
Oh, en voor je het gevoel hebt dat je er helemaal uit moet komen. Dat jullie het 100% eens moeten zijn (ja dat voelt het fijnste, maar dat lukt niet altijd). Soms geraak je het niet eens. Je hoeft het niet eens te zijn, maar als je elkaar (of in ieder geval jij hem/haar) begrijpt kom je echt een heel eind.

Jij
Toch geldt voor dit alles… voel/bedenk, vooraf eens hoe jij het zou vinden.
Bijvoorbeeld als je je baas iets zou vertellen dat er op je hart ligt. Je baas zou misschien vragen gaan stellen (terwijl je die behoefte niet voelt). Hij zou misschien een oplossing gaan bieden waar je niet op zat te wachten of luisteren om te reageren terwijl je hoopte op begrip. Zou je alle gevallen waarschijnlijk nadien het gevoel hebben dat je het beter niet had kunnen zeggen. Nog belangrijker, je zult waarschijnlijk wel 2 keer na denken om het nog eens te doen.
Dat wil je voorkomen in de relatie met je kind toch?

Bedanken
Zelf vind ik het na zo’n gesprek, die me vaak inzichten geeft en ons dichter bij elkaar brengt (hoe moeilijk ze soms ook zijn) erg fijn om onze kinderen te bedanken voor hun eerlijkheid, het feit dat ze me/ons in vertrouwen nemen is voor mij een heel kostbaar iets. Nee het is niet altijd leuk, nee ik ben niet de perfecte (stief)ouder, nee het is niet fijn om te horen wat er beter/anders kan maar daar waar het lukt probeer ik wel te luisteren en te begrijpen (en ook hier gaat dat de ene keer beter dan de andere keer) en daarna te bedanken voor hun open en eerlijkheid.

Succes
Met deze inzichten (neem er van mee wat je kunt gebruiken) wens ik je heel veel succes met je gesprekken. Het is even oefenen… Het brengt je heel ver en leert je kind jouw voorbeeld te volgen! Geloof me, hij/zij zal het later gaan toepassen en… is dat nou niet wat het doel is van (bewust) opvoeden/ouderschap?

 

Als je blijft doen wat je deed, krijg je wat je al had!

Hij keek me aan met opgetrokken wenkbrauwen en zei: ‘Maar mama ik wil liever thuis blijven’.

Inpakken
Hij sprak dit uit nadat ik hem net daarvoor vertelde dat ik de tas met lekkers aan het inpakken was om naar een pretpark te gaan.

Vergeten
Ik denk dat onze #kleinefilosoof een jaar of 5 was toen me dit overkwam.
Ik zag het in mijn hoofd al helemaal voor me, samen met 2 naar de Efteling, lekker genieten. Rond wandelen, attractie, natuur en sprookjes, zalig!
Hoewel het ook een soort van verrassing was voor hem was ik dus eigenlijk gewoon vergeten te overleggen.

Bewust
Nee, we zijn niet gegaan, ik heb onze tas weer uitgepakt. Het deed zeer en ik had zo graag gegaan maar ik was ergens ook heel blij dat hij eerlijk durfde te zijn en zijn grens durfde aangeven. Natuurlijk zou je kunnen zeggen dat als we waren gegaan hij het waarschijnlijk onwijs naar zijn zin had gehad (en ik ook). Maar met bewust ouderschap kies ik er voor om heel goed te luisteren en kijken naar dat wat onze zoon ons laat zien.
Soms is dat in woorden en soms is dat in lichaamstaal of uitdrukking.

Ritme en Tempo
Het was zijn laatste kleuter-jaar, een jaar waarin zijn leven erg bewogen was (en die van ons ook). Ik leerde in dat jaar nog meer hoe belangrijk het is om ons ritme en tempo verschil in ere te houden.
Als ik het over ritme en tempo heb vergelijk ik dat vaak met een trein. Soms zit ik in het ritme van een sneltrein en hij in een rustige stoom-trein. Uiteraard zijn er ook momenten dat dat andersom is.
De kunst is om te zoeken naar een manier die op elkaar aansluit. Ik hoef mijn ritme niet perse aan te passen maar wel rekening te houden met zijn snelheid, ik leer hem natuurlijk ook dat andere mensen (ook ik) andere tempo’s en behoeftes hebben. Zo leerde onze jongste dus al op jonge leeftijd dat dit niet hetzelfde hoeft te zijn, je je niet altijd hoeft aan te passen maar er waar mogelijk wel rekening en/of respect voor kan hebben.

Energie
Als ik me helemaal ga aanpassen aan het ritme van onze zoon (of hij aan mij) dan kost dat heel veel energie (welke ’trein’ hij ook kiest).

Rustige dag vs drukke dag
Als onze zoon (inmiddels 8) aan geeft dat hij behoefte heeft om thuis te zijn vind ik het belangrijk dat te accepteren. Blijkbaar heeft de trein dan wat rust en minder prikkels nodig.
Als ik hem nu laat zien dat het goed is om voor dit soort dagen te kiezen, kan ik er van uit gaan dat hij dit als volwassene, later, ook meer zal toepassen. Dit zal hem (weet ik uit eigen ervaring) goed doen.

Zoektocht
Het blijft een zoektocht, de balans te vinden dus respecteren en motiveren. Toch merk ik dat, doordat we onze zoon van heel jong al hebben geleerd aan te geven wat zijn idee is en hierin te overleggen, dit voor hem veel makkelijker is.

Vraag
Vraag jij wel eens naar de behoefte van je kind? Oh en als praten niet gaat, kun je natuurlijk een tekening gebruiken.

Keuzes
Sommige kinderen hebben het moeilijk met keuzes maken of hun behoefte te uiten.
Geef ze dan 2 of 3 opties om uit te kiezen maar vertel er bij dat als ze iets anders bedenken, je daar ook voor open staat.
Bijvoorbeeld: Het is vandaag mooi weer, wil je graag naar de speeltuin of thuis in de tuin spelen in plaats van wat wil je doen.

Jouw mening
Op een gegeven moment kun je jouw mening naast die van je kind leggen en dan samen kijken wat de beste route is.
Voorbeeld: Super, helemaal goed om naar de speeltuin te gaan, ik zou graag nog even langs de winkel wandelen om fruit te halen, zullen we op de heen of terug weg langs Het Fruithuis​ 😉 wandelen.

Mening
Het vragen van zijn/haar mening is zo belangrijk, zeker naar het groter worden (en volwassen worden toe). Het zorg er voor dat ze meer en meer leren voelen en ervaren wat ze zelf nodig hebben en willen en dit durven uitspreken. Iets waar veel volwassenen nu heel veel moeite mee hebben.

Ik ben benieuwd hoe jij dit ervaart! Laat het me gerust weten!

 

Kinderen met een sterke wil worden volwassenen die de wereld kunnen veranderen ….

Als ik naar kinderen en jongeren kijk kan ik zo intens genieten van de ongedwongen passie.

Wijs
Een tijd geleden had ik bijvoorbeeld een gesprek met een kanjer van een jaar of 11. Zalig om te zien hoe hij door het leven ging. Zo wijs als iets en daarnaast intens zacht en leergierig.

Maar
Door zijn wijsheid raakte hij soms in de knoop. Hij merkte dingen op die anderen niet zagen en kon (zeker bij leeftijdsgenoten) daardoor het gevoel van frustratie enorm voelen opkomen omdat hij geen steun en/of begrip vond.

Hoe?
Zo kreeg ik de vraag van de ouders om eens een babbel met hem te doen.
We spraken over van alles. Binnen 5 minuten was er diepgang en vlogen er politieke, wereldse en fantasie dingen door elkaar over tafel.

Uitspreken
Na een tijdje vroeg hem ofdat hij ook had gemerkt dat hij heel goed gesprekken op ‘volwassen niveau’ kon voeren.
Hij knikte..

Frustratie
Waarop ik verder ging en hem vroeg hoe hij dat dan op school deed. Zonder enige moeite kwam de frustratie er uit. Dat hij zo anders was. Hij zich onbegrepen voelde. Zelfs leerkrachten niet altijd met hem mee konden in gesprekken etc. Etc.

Uitleg
Na wat uitleg en vragen over hoe dat zou kunnen komen zei hij: goh, zo had ik dat nooit bekeken. Ik dacht gewoon dat ik een soort buitenaards wezen was, dat had trouwen eens leerkracht enkele jaren ervoor ook tegen hem gezegd. 😥

Uitzonderlijk
Al tijdens het begin van ons gesprek moest ik denken aan een andere client die ik zie, ‘toevallig’ komen ze alle 2 uit dezelfde regio en waren er zo veel overeenkomsten.

Linkjes
Na onze afspraak sprak ik de mama kort aan, of ze het goed zou vinden als ik aan de mama van de andere client ook zou vragen of er interesse was voor contact (voor de jongens)…

Ja hoor
Weet je wat nu zo bijzonder is? Ik kreeg gister een mail waar ik in bedankt werd. Zowel de mama’s als de jongens hadden elkaar gevonden…. dat ze nu beste vrienden waren en zelfs een reis hadden gedaan samen! Ze voelde zich allemaal zo veel beter omdat ze het gevoel hadden begrepen te worden door er met elkaar over te kunnen praten was er zo veel meer rust en herkenning.

Moeilijk
Ik vond het eerst even moeilijk, mocht ik dit (privacy technisch alleen al) wel doen?
Ik had het netjes gevraagd maar toch…

Uiteindelijk
Maar, na het lezen van die mail was ik zo blij. Blij dat ik het op mijn manier durfde te doen en had durven vertrouwen om mijn gevoel.

Zo zie je maar weer, naast al mijn bijzondere werkzaamheden als auteur, trainer, spreker en coach…. kan ik me nu ook matchmaker noemen 😂.

 

Toen ik de vraag kreeg of ik wilde vertellen over de combinatie Hoogsensitiviteit en het oplopen van trauma (in het onderwijs) begon het te kriebelen.

Zeker
Niet alleen omdat ik er veel over hoor maar ook omdat ik zelf als gevoelig en beelddenkend kind niet de makkelijkste tijd heb gehad op school.

Hoogsensitief = trauma
Allereerst wil ik een veel te vaak gehoorde uitspraak de wereld uit helpen. Ik hoor vaak dat hoogsensitieve mensen vaker trauma oplopen dan niet hoogsensitieve mensen. Zoals ik er naar kijk is dat niet zo, ze verwerken informatie (prikkels) wellicht anders maar niet beter of slechter. Er zijn trouwens vele mensen die ‘gewoon’ door het leven ‘fladderen’ zonder dat ze maar enig besef hebben van hun hoogsensitiviteit.

Leren
Als het gaat om het verwerken van informatie (hoogsensitieve mensen nemen meer en dieper waar met al hun zintuigen). Dan is het hierbij belangrijk dat er op de juiste manier (wordt geleerd om) om te gaan met het verwerken van informatie. Het is dus ook een kwestie van leren omgaan met jouw systeem. Zeker ook omdat iedereen (hoog)sensitief is op zijn/haar eigen manier.

Toen…
Als je als kind opgroeit en niet/onvoldoende de ruimte krijgt om te oefenen met verwerken. Als ( het lijkt alsof) je niemand hebt die je daarbij helpt (wanneer nodig), het goede voorbeeld geeft en/of de vertaalslag maakt, bijvoorbeeld waarom (waardoor) je op bepaalde manieren reageert, waarom/ hoe je lichaam deze reactie geeft, waarom/ hoe je na een drukke activiteit best een rustig moment hebt…. dan is de vraag of je op de juiste manier leert omgaan met het verwerken van de stroom aan informatie die je binnen krijgt.

Hoe?
Als je dingen mee maakt, groot of klein, niet leert hoe je ze moet verwerken, op moet reageren, geen/onvoldoende ondersteuning krijgt of leert vragen dan zal dat er voor zorgen dat zelf kleine dingen aanvoelen als een heftige ervaring.

Kanaliseren
In de tijd dat ik groot werd (ik ben van ‘82) was er minimale kennis over hoogsensitiviteit. De kennis die er was werd vooral afgedaan als zweverig en flauw.
Hierdoor voelde ik me op veel plaatsen anders en onbegrepen. Zo ook op school.
Ik kon een hele dag (week ….) last hebben van die ene opmerking van die ene leerkracht.
Omdat niemand me vertelde (misschien wisten ze het zelf niet) hoe ik dit kon kanaliseren (tegen de kinderen zeg ik dan, hoe ik kan leren doorspoelen zoals het putje van de douche)….
waardoor het dus bleef hangen.

Compost
Ja, en dat wat blijft hangen dat stapelde op. Dit noem ik in mijn lezingen compost.
Het zorgde er voor dat ik, eenmaal volwassen heel veel werk had om al die compost kwijt te raken.

Trauma
Trauma is daar een onderdeel van, omgaan met trauma heeft te maken met erkennen dat er compost is en als het je niet zelf lukt om hier uit te komen, de juiste persoon (personen) vinden die je hier op een passende manier in begeleiden is daarbij een must.

Werken aan
Het is dus een kwestie van werken aan je compost. Iets wat ik veel voorbij zie komen aan mijn tafel en enorm veel rust en opluchting kan geven eenmaal die stap/stappen zijn genomen.

Belangrijk
Natuurlijk is het daarbij belangrijk dat je ook gaat leren hoe je er (naar de toekomst toe) zelf mee kan om gaan zodat je niet bij alles elke keer hulp moet vragen.
Jezelf nog beter leren kennen, op tijd leren voelen als je emmer vol geraakt, zien dat er compost is en weten, voelen wat je nodig hebt (fysiek, mentaal, emotioneel, cognitief) is een van de meest waardevolle lessen voor hoogsensitieve mensen.

Yes you Can
Dus herken je punten in dit verhaal, weet dan dat je niet alleen bent, dat het een bijzondere, soms moeilijke maar inzichtgevende reis is…. maar dat je er rust en zo veel meer plezier, ruimte, liefde voor jezelf en stevigheid voor terug krijgt!

Voor 1 keer laat ik expert Anja Pairoux​ aan het woord:

Stel je voor: je zit op restaurant met de hele schoonfamilie, je nieuwe partner en zijn kind. Je stiefkind van 3 jaar loopt rond in het restaurant en gaat bij andere mensen aan tafel een praatje maken. Plots komt de ober naar jou toe gestapt om je te vragen je kind te begrenzen in ongewenst gedrag. Hij vraagt om hem bij jou aan tafel te houden omdat sommige mensen dit niet appreciëren. Wat doe je dan als plusmama?

Niet mijn kind
Ik stond ooit in die situatie en moest in een fractie van een seconde beslissen hoe ik hierop zou reageren. Mijn gevoel volgen (een stemmetje in mijzelf zei namelijk onmiddellijk “dat is niet mijn kind”) of doen wat de ober van mij vroeg?

De laatste keer…
Als ik zou doen wat de ober van mij vroeg, moest ik dus mijn stiefzoon terecht wijzen en zeggen dat hij bij ons aan tafel moest blijven. Als ik zijn mama zou geweest zijn, kon ik dat perfect doen. Maar ik voelde heel goed aan dat het mij in dit gezelschap niet in dank zou afgenomen worden, want “hij was toch zo schattig en klein en ze zagen hem al zo weinig, dus konden ze toch moeilijk heel de tijd streng lopen doen!?”. Aan de andere kant was er tegelijk die ober die ook bij mij kwam aankloppen om iets te doen. Gelukkig luisterde ik naar mijn intuïtie die zei dat het niet mijn zaak was. Ik draaide mijn hoofd naar mijn partner toe en zei: “Schat, mijnheer wil iets zeggen over jouw zoon.” De ober mocht zijn opmerking herhalen tegen mijn partner en de papa kon de zaak oplossen volgens hoe hij het wilde. En daar kreeg ik de bevestiging dat ik de juiste beslissing had genomen. Het was de laatste keer dat we dit restaurant bezochten.

Overbelast
Het is daar dat ik leerde hoe belangrijk het voor een plusmama is om haar grenzen te kennen als het gaat over verantwoordelijkheid opnemen in de opvoeding. Want vroeg of laat lopen plusmama’s tegen de muur aan, ze raken overbelast en weten geen raad meer. Hoe komt dat dan?

Slachtofferbril
Bij de start van het nieuwe gezin zijn beide partners enthousiast en willen ze er het beste van maken. Eén van beide of allebei de partners komen uit een andere relatie met kinderen en dit brengt een extra zorg mee. Of de kinderen nu al dan niet extra zorg nodig hebben, na een scheiding krijgen ze die automatisch wel door het schuldgevoel van hun ouders. Kinderen van gescheiden ouders worden na de scheiding plots en voor altijd vanuit een andere bril bekeken, de slachtofferbril.

Waar kom je terecht?
Als plusouder kom je dus niet in zomaar een nieuw gezin terecht. Je komt terecht in een gezin met kinderen met een ‘beperking’. En bovenop de extra zorg rond de kinderen moet je dan ook nog eens je plaats zien te vinden. Een plusouder voelt zich sowieso een buitenstaander in het nieuwe gezin. De andere leden van het gezin bouwen verder op een vanzelfsprekende bloedband. Ze staan er niet bij stil dat dit niet zo vanzelfsprekend is voor de plusouder die vanuit een stiefband in een zoektocht terechtkomt.

Zoektocht
En zo gebeurt het, in de zware zoektocht naar een plaatsje binnen het nieuwe gezin gaat de plusouder extra hard zijn best doen. Een plusmama doet dat door de zorg voor de kinderen mee op te nemen. Soms neemt ze het zelfs volledig over van de biologische ouders omdat zij het sinds de scheiding ‘te moeilijk’ hebben. Een plusvader zoekt dan weer eerder zijn plaats via het stellen van regels en tracht de kinderen wat sterker te maken. Hun engagement om van het nieuwe gezin een succes te maken is zo hoog omdat plusouders aan de buitenwereld willen bewijzen dat zij zeker niet de boze stiefouder uit de sprookjes zijn.

Overbelast?
Maar op een bepaald moment loopt het fout. Ze raken overbelast, uitgeput of lopen vast omdat ze tot de conclusie komen dat ze er niet in slagen hun plaats te krijgen die ze verdienen. Ze staan dan voor de keuze: nog harder hun best doen en blijven doen wat ze altijd deden met hetzelfde resultaat. Of eindelijk hun grenzen stellen. Maar wat zijn die grenzen dan?

Schuldgevoelens
Een plusouder die plots grenzen stelt, krijgt tegelijk te maken met schuldgevoel en weerstand. De partner snapt niet waarom hij/zij nu plots een paar stappen terugneemt en denkt dat de plusouder ineens de kinderen afwijst. En de plusouder zelf denkt dat hij/zij nu egoïstisch en dus een slecht mens is, zeker omdat de kinderen er ‘toch niet aan kunnen doen’! Je wil dus grenzen kunnen stellen zonder daar direct schuldgevoel bij te moeten voelen of verantwoording te moeten afleggen. Hoe begin je daaraan?

Wat wil jij?
In eerste instantie is het belangrijk om een heel duidelijk beeld voor ogen te hebben van hoe je je wil voelen, hoe jij je plek zelf ingevuld wil zien in je nieuwe gezin. De meeste plusouders weten heel goed te vertellen wat hen frustreert, dat is ook heel makkelijk. Maar wat moet het dan wel zijn, wat wil je dan wel kunnen denken, voelen en doen?

Moet/Wil ik dit doen?
Vervolgens ga je heel bewust om met elke taak die je als plusouder invult of voorgeschoteld krijgt. Je vraagt jezelf daarbij af: ‘moet ik dit doen?’ en ‘wil ik dit doen?’. En dan komt het fun-gedeelte. Bij al die taken en verantwoordelijkheden ga je beslissen aan de hand van de 3 D’s:
– Dumpen
– Delegeren
– Doen

Ja maar….
Enkel dat wat je zelf wilt doen, doe je ook nog zelf. De rest kan je delegeren of dumpen. Wees gerust, ik weet welke reacties je hierbij nu zoal hebt: “jamaar Anja, zo simpel is het niet, want als ik dat niet doe, komt het niet goed” of “jamaar, wat gaat mijn omgeving daarvan zeggen, bij jou kan dat misschien, maar bij mij komt daar oorlog van”.

Ze weten het niet
En toch, de anderen weten niet wat het is om plusouder te zijn, jij wel. Het is van het allergrootste belang dat wat je doet voor je plusgezin, dat je dit doet vanuit je hart, niet omdat het moet! En denk je echt dat niemand anders het zal doen als jij bepaalde taken vanaf nu loslaat?

Vrijheid
Weet dat vrijheid enkel vanuit je eigen hoofd kan ontstaan: jij bent zo vrij als je zelf denkt te zijn. Om dit duidelijk te maken, gebruik ik dikwijls het voorbeeld van wie er in huis het brood gaat halen. Ik vraag dan, meestal aan moeders: “Heb jij je man al eens de kans gegeven om brood te halen?”
Zegt zij: “Ha neen, dat kan niet, want dan is er geen brood in huis!”
Waarop ik vraag: “Dus, je hebt het nog niet geprobeerd?”
Antwoordt zij: “Ha neen, natuurlijk niet, want dan is er geen brood in huis!”
Waarop ik zeg: “Dus, je geeft hem ook niet de kans om eraan te denken!?”
Zie je, zolang jij het zelf blijft doen in de veronderstelling dat de anderen het niet kunnen, geef je hen ook niet de kans om het te leren.

Geef het een kans en je zult zien:

Je doet meer door minder te doen!

Geschreven door: Anja Pairoux – aplus coaching​.be

Het viel me pas op eenmaal ik al lang mijn volwassen leeftijd had bereikt. Opeens had ik het door, op feestjes, interacties met anderen maar ook gewoon bij familie en vrienden.

Toch leek het of anderen het wel door hadden. In veel gevallen kwam het zelfs over alsof er zonder mijn weten een soort pact was gesloten waarbij anderen op de hoogte waren en ik niet.

Kijk maar….
Het bijzondere is, dat waar ik toen tegenaan liep, daar lopen heel wat kinderen nu ook (nog) tegen aan.

Ongeschreven…
Ik heb het hier over de ongeschreven regels. De afspraken die er lijken te zijn tussen (groepen) van mensen maar niet zijn verteld.

Hoe vaak
Ik kan het je niet zeggen maar hoe vaak ben ik ‘gewezen’ op dingen die ‘normaal’ zouden zijn terwijl ik geen idee had dat dat de afspraak was. Sterker nog, hoe vaak kreeg ik als kind op mijn kop voor iets dat een ongeschreven regel was en waarbij ik blijkbaar niet bij de uitleg ervan aanwezig was geweest.

Verwachtingen
Dit zijn dingen die te maken hebben met verwachtingen. Anderen hebben een bepaalde verwachting van je en zonder dat je het weet voldoe je daar niet aan en krijg je een opmerking, rare blik of zelfs op je kop.

Voorbeelden
Waar ik als jong kind goed in was, was eerlijkheid en babbelen (een combinatie die ‘dodelijk ‘ kan zijn in sommige situaties 😜)
Ik herinner me nog het moment dat mijn ouders een nieuwe auto hadden gekocht. De oude was ingeruild en stond in de showroom voor de 2e hands verkoop.
Er liepen nog mensen in de garage rond, ook bij ‘onze’ oude auto…. Hoewel mijn ouders opnieuw voor hetzelfde merk waren gegaan was dat niet iets dat je direct zou verwachten. Ik zag de mensen naar onze oude auto kijken waarop ik tegen mijn ouders (natuurlijk net iets te hard) zei:’ maar mama die moeten mensen toch niet kopen? Dat is toch onze maandag-morgen (een met heel wat gebreken) auto?, overigens een uitspraak die uit de mond van mijn ouders was gekomen in de maanden daarvoor omdat er vanaf het begin altijd wel iets met die auto was.

Boze blik mijn kant op
Natuurlijk kon ik een boze blik verwachten. Het is me toen niet opgevallen maar, wat zullen mijn ouders het schaamrood op hun wangen hebben gehad. 🙈 <Oops sorry pap en mam>

Leeftijd
Ik herinner me dat ik met dat soort zaken (net als bij heel veel dingen) een redelijke laat bloeier was. Het begrip van de buitenwereld daarop was heel wisselend.

Lang last van
Het opvallende is dat ik lang last heb gehad (en soms zelfs nog) van mijn sociale gedragingen. Bang om uit de toon te vallen.
Dan zul je zeggen….. echt? Sandra? Die ene met dat opvallende kapsel? Laat me niet lachen… maar inmiddels is het maar enkel nog op drukkere plaatsen (vooral prive). Feestjes of iets met groepen (voor mij onbekende) mensen is er daar een van.

Stress
Het geeft me een gevoel van stress en druk. Deze week liep ik er nog tegen-aan.
Na aankomst van een middag weg, zie ik mijn collega staan. Ze wilde net instappen in haar wagen na gewerkt te hebben in onze praktijk hier in Hoogstraten. Ik tuut en we lopen naar elkaar toe. Enkele seconde laten komt lief buiten wandelen en wil de #kleinefilosoof naar binnen omdat hij hoopt dat zijn pakje is aangekomen, iets dat hij samen met mijn collega heeft gemaakt.

Er kan nog meer bij
Ook komt de buurvrouw met haar dochter aanlopen. Super lief overhandigd ze een fles wijn als dankbaarheid rond de oplettendheid van ons naar hun kat tie die hun zo had gemist tijdens de vakantie dat ze bij ons wilde intrekken 🤪…

Waar te beginnen
Ondertussen doet de #kleinefilosoof achter me het raam open met (verschillende keren) de vraag waar dat pakje is. Ik wil graag nog even naar mijn collega en mijn lief luisteren én aandacht geven aan de buurvrouw.
In mijn hoofd spoken allemaal gedachtes.
Vooral over wat al die mensen van me verwachten en of ik ze wel allemaal de aandacht kan geven die ik ze ‘moet’ geven.

Verwachtingen
Ik vraag me af of mijn collega verwacht ofdat ik naar binnen ga om dat pakje te pakken zodat ze het nog snel kan zien. Ofdat lief verwacht dat ik mee naar binnen ga, of de buurvrouw verwacht dat ik …. nou ja… tussen het praten door ervaar ik dus een hele dialoog in mijn hoofd. Antwoorden zijn er niet enkel slechte scenario’s. Deckans is trouwens wel groot dat de buitenwereld daar niets van heeft gemerkt.

Moe
Waar dit me enkele jaren geleden elke dag gebeurde, is het nu enkel als ik echt moe ben bijvoorbeeld. De stress schiet dan omhoog, ik wil aan verwachtingen voldoen. Weet niet wat de verwachtingen zijn en als nadat iedereen weg is, is de Overprikkeling compleet.

Uitleg
Toen kort-geleden onze #kleinefilosoof midden in de auto-garage vertelde over ‘een schade’ die ik had gereden terwijl 20 seconde ervoor de vraag was gesteld hoeveel schade-vrije jaren ik had…. begreep ik hoe mijn ouders zich gevoelt moeten hebben.
Het kosten me moeite om niet hetzelfde te doen als zij toen, toch lukte het me om te zeggen dat dat geen schade was maar een klapband (wat ook echt zo was).
Onze kleine filosoof zou de kleine filosoof niet zijn als hij niet zou willen weten wat dan het verschil is.
Na 3x rustig ademen, heb ik hem aangegeven dat ik dat op de terugweg naar huis zou uitleggen.

Uitleg
De uitleg op de terugweg was een goed beeld van wat het verschil is tussen een klapband en de door de garage- bedoelde schade. Daarnaast heb ik rustig en verbindend uitgelegd dat hij deze vragen wel mag stellen maar we hem willen vragen op te letten waar en wanneer (en dat als hij het niet weet, het altijd mag vragen als we terug samen zijn) hij iets vraagt.
Ik heb het hem uitgelegd aan de hand van een voorbeeld:

Kleding
Op sommige momenten (bij ons thuis) kun je gerust in je onderbroek rond lopen. Ik heb hem daarna gevraagd wanneer hij dat liever niet doet. Zijn antwoord was duidelijk: als er anderen bij zijn.

Vergelijk
Met die vergelijking heb ik uitgelegd dat het belangrijk is om eerlijk te zijn, dat we dat ook zijn maar dat niet iedereen (zeker vreemde mensen) alles moet weten. Ze mogen onze kleren zien maar ik vertel niet aan iedereen welke kleur mijn onderbroek is , laat staan dat ik hem aan iedereen laat zien.

Smile
Oooh! Nu begrijp ik het. Was zijn eerste reactie. En dat is alles waar ik op hoopte.

Natuurlijk
Wat belangrijk is is dat de opvoeding van nu heel anders is als de opvoeding van mijn generatie kinderen, laat staan van de generaties ervoor.

Jij…
Maar nu je dit weet, weet je voor jezelf wellicht waar jou onrust in zelfde situaties soms vandaan komt én/óf hoe het komt dat je zo veel bezig bent met verwachtingen van anderen. (Lees gerust mijn ochtend-post) over jezelf op 1 zetten van enkele weken terug).

Zoiets doe je niet…
Zorg, waar het kan voor duidelijkheid. Spreek naar kinderen (en volwassenen) uit wat het idee ergens achter is zodat er zo min mogelijk ongeschreven regels zijn. Zinnen als ‘zoiets doe je niet’ terwijl nooit eerder duidelijk is gemaakt dat dat niet mag (hoewel voor jou als volwassene misschien de normaalste zaak van de wereld) zouden verboden mogen worden wat mij betreft.

Molen-steen
Weet dat verwachtingen (zeker bij gevoelige kinderen) als een molen-steen om hun nek kunnen hangen. Het leert ze bijvoorbeeld eerst rekening te houden met en steeds waakzaam te zijn naar anderen toe, de vraag is of dat je bedoeling is.

Uitleg
Leg daarom op een veilige en aangename manier/plaats (niet ten overstaande van heel de familie) uit waarom je iets wel/niet doet en waarom (gebruik voorbeelden en toon begrip omdat ze het wellicht nog niet wisten).

Zo voorkom je onzekere, maskerdragende kinderen die steeds op hun houde zijn en die uiteindelijk op die manier volwassen worden.

Op naar meer helderheid en rust dus!